Produkcja cementu

Zgodnie z założeniem Bogue’a co do proporcji składników cementu przyjmuje się, że klinkier uległ pełnej krystalizacji dając produkty stanu równowagi, a - jak wykazano reaktywność fazy szklanej jest różna od reaktywności fazy krystalicznej o podobnym składzie. Jak wynika z podanych rozważań, prędkość chłodzenia klinkieru, jak również prawdopodobnie inne charakterystyki procesu produkcji cementu, wpływają na wytrzymałość cementu i utrudniają wyprowadzanie wzorów w rodzaju tych. Niemniej jednak, jeśli stosowany jest tylko jeden proces produkcyjny oraz utrzymywana jest stała prędkość chłodzenia klinkieru, wówczas zachodzi ściśle określony związek między składem i wytrzymałością cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Produkcja cementu wymaga ścisłej kontroli i w laboratoriach fabryk cementu przeprowadza się wiele prób mających  zapewnić, że cement ma odpowiednią jakość i odpowiada wymaganiom odpowiednich norm. Pomimo to jest pożądane, aby nabywca lub też niezależne laboratorium dokonywali prób odbioru albo - co zdarza się znacznie częściej - kontrolowali właściwości cementów przeznaczonych do pewnych celów specjalnych. Badania składu chemicznego i miałkości zostały już opisane; w następnym podrozdziale omówiono dalsze badania zalecone w normie BS 12: 1958 dla cementów portlandzkich zwykłych i szybkotwardniejących. Wymagania innych norm podano przy omawianiu innych rodzajów cementów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Procesy fizyczne

Przy określaniu czasów początku i końca wiązania, a także przy badaniu stałości objętości cementu metodą Le Cha- teliera, należy stosować czysty zaczyn cementowy o konsystencji normowej. Konieczne jest zatem określenie - dla danego cementu - takiej zawartości wody w zaczynie, która dałaby ową pożądaną konsystencję (uprawnienia budowlane).

Konsystencją mierzy się za pomocą aparatu Vicata, w którym igła zastąpiona została trzonkiem cylindrycznym o średnicy 10 mm. Cement i wodę miesza się w określony sposób tworząc próbny zaczyn, po czym umieszcza się w specjalnym naczyniu (pierścieniu). Trzonek zostaje doprowadzony do zetknięcia się z wierzchnią warstwą zaczynu, a następnie zwolniony (program egzamin ustny). Pod działaniem własnego ciężaru trzonek zagłębia się w zaczyn, przy czym głębokość penetracji zależy od konsystencji. Zgodnie z normą BS 12: 1958 w zaczynie normowym penetracja następuje do głębokości 5-7 mm od dna formy. Zawartość wody w zaczynie normowym wyraża się jako procent masy suchego cementu; wartość ta wynosi zazwyczaj 26-33% (opinie o programie).

Procesy fizyczne przebiegające przy wiązaniu cementu. W dalszym ciągu będzie krótko omówiony sposób rzeczywistego określenia czasów wiązania (segregator aktów prawnych). Czasy wiązania są badane w aparacie Vicata, przy zastosowaniu różnych końcówek penetrujących. Do określenia początku wiązania używa się igły o przekroju okrągłym lub kwadratowym, o powierzchni przekroju równej 1 mm². Pod określonym naciskiem igła ta zagłębia się w zaczynie o konsystencji normowej, umieszczonym w specjalnym naczyniu.

Przyjmuje się, że początek wiązania następuje wówczas, gdy zaczyn zesztywnieje na tyle, że igła przeniknie jedynie do głębokości ok. 5 mm powyżej dna formy. Początek wiązania określa czas, jaki upłynął od momentu dodania wody do cementu (promocja 3 w 1). Dla zwykłych, szybko- twardniejących i hutniczych cementów portlandzkich norma BS 12: 1958 określa minimalny czas początku wiązania jako 45 minut, dla niskokalorycznego cementu portlandzkiego wg normy BS 1370: 1958 wynosi on 60 min. Według normy BS 915: 1947 początek wiązania cementu glinowego następuje w czasie 2-6 h.