Przemysłowe budynki

Inny wariant prostokątnego w rzucie budynku trzonowo-cięgnowego z wykorzystaniem cięgien w fazie budowy do zawieszenia opuszczanych deskowań zastosowano w Hiszpanii. Przykład niekonwencjonalnego szkieletu trzonowo-cięgnowo-słupowego z różnorodnym zastosowaniem sprężenia. Przemysłowe budynki produkcyjne i magazynowe w układach wielokondygnacyjnych stanowią, podobnie jak jednokondygnacyjne obiekty halowe, szeroki obszar zastosowań konstrukcji sprężonych, zwłaszcza prefabrykatów prętowych i płytowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Wynika to z dużej liczby powtarzalnych na ogół elementów oraz z dużych obciążeń i rozstawów podpór. Przykład ideowy konstrukcji z ciężkich, wielkowymiarowych prefabrykatów, a przykład realizacji takiego obiektu z charakterystycznymi dwudzielnymi rozporami. W naszym kraju przykładem wielkowymiarowego szkieletu w budynku przemysłowym jest przędzalnia w Toruniu o siatce słupów 7,5×15 m w dwóch dolnych kondygnacjach i 15X15 m w górnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Charakterystyczną cechą tego obiektu jest próba integracji konstrukcji z kanałami wentylacyjnymi (w postaci korytkowych podciągów sprężonych).

Sprężanie obwodowe konstrukcji kołowo-symetrycznych należy do najbardziej efektywnych zastosowań. Zasadnicze dwie grupy obiektów kołowo-symetrycznych stanowią zbiorniki kołowe oraz obudowy reaktorów jądrowych. Sprężenie jest najbardziej uzasadnione dla zbiorników naziemnych lub wyniesionych, natomiast mniej dla podziemnych, w których parcie gruntu od zewnątrz redukuje wpływ wewnętrznego parcia (uprawnienia budowlane).

Zbiorniki naziemne

Zbiorniki naziemne mogą być otwarte i zamknięte, najczęściej przykryte kopułami. Walcowe, a czasem lekko stożkowe, powłoki tworzące ściany boczne zbiorników mogą być różnie połączone z dnem, na co mają wpływ warunki wykonania, nośność podłoża i wymiary zbiornika. Wymiary bywają bardzo różne, wynikające z pojemności od kilkuset do kilkudziesięciu tysięcy m³. Niektóre typy zbiorników z pierwszych lat ich realizacji w różnych krajach (program egzamin ustny).

Jeszcze bardziej zróżnicowane są zbiorniki wyniesione, czyli tzw. wieże ciśnień. Zbiorniki takie mają czasem znaczną pojemność i umieszczane są na bardzo dużych wysokościach; np. ostatni z naszkicowanych zbiorników, o pojemności 4000 m³ (Leverkusen, RFN, 1977), ma trzon wysokości 74,8 m, przy średnicy zbiornika 42,5 m. Trzony zbiorników wyniesionych są wykonywane na ogół w deskowaniach ślizgowych, natomiast powłoki zbiorników są zarówno monolityczne, jak i prefabrykowane. Ostatnio rozpowszechniła się metoda montażu zbiorników wyniesionych przez podnoszenie powłoki zabetonowanej i sprężonej w poziomie terenu (opinie o programie). Uzyskuje się w ten sposób znacznie lepsze warunki wykonawstwa i unika wysokich rusztowań.

Konstrukcje betonowej obudowy reaktorów jądrowych wykonywane są z zabezpieczeniem dla przypadku awaryjnego wzrostu temperatury i ciśnienia wewnętrznego. Konieczne jest zatem nie tylko przeniesienie wielkich sił rozciągających przez powłokę walcową, lecz także przez kopułę przekrycia. Całość obudowy musi bezpiecznie przenieść awaryjne obciążenia, zachowując całkowitą szczelność (segregator aktów prawnych). Najczęściej buduje się obecnie obudowy zespolone, stalowo-betonowe, przy czym wewnętrzny płaszcz stalowy stanowi wewnętrzne deskowanie masywnych ścian betonowych. Problem sprężenia kopuły jest rozwiązywany przy różnych układach głównych cięgien sprężających i ich sposobach powiązania z kablami sprężającymi pionowo ściany boczne. Ze względów technologicznych, w celu eliminacji skutków skurczu betonu, ściany wykonuje się często warstwami (promocja 3 w 1). Po zabetonowaniu ścian i pierścienia nasadowego montuje się płaszcz stalowy kopuły, następnie betonuje kopułę i ostatecznie spręża pionowe ściany i kopuły. Problemy techniczne i technologiczne, jakie stwarza rozmieszczenie i stabilizacja bardzo dużej liczby kabli sprężających w różnych fragmentach konstrukcji obudowy.