Przenoszenie ciężarów przez żuraw

Nie wolno pracować na rusztowaniach w obuwiu o drewnianych podeszwach (program uprawnienia budowlane na komputer). Nie można prowadzić robót z dwóch pomostów w jednym pionie, tak by jedni robotnicy pracowali nad drugimi. W razie jednoczesnego prowadzenia robót na kilku poziomach, na każdym pomoście praca powinna odbywać się w innym pionie. Najniższy pomost powinien być zabezpieczony pomostem dodatkowym.

Podnoszenie i równoczesne przenoszenie ciężarów przez żuraw w pobliżu rusztowań jest wzbronione (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Żuraw nie powinien przenosić ciężaru nad rusztowaniem w mniejszej odległości niż 1 m. Na pomosty żuraw powinien opuszczać ładunek z najmniejszą szybkością.
Rusztowania sprawdza się okresowo co najmniej raz na dwa tygodnie i ponadto po każdej burzy, większych deszczach, obfitych opadach śnieżnych, jak również po każdej przerwie w robotach trwających dłużej niż dwa tygodnie. Woda opadowa z powierzchni podrusztowaniowej powinna mieć zapewniony odpływ ściekami (rowkami).

Jeżeli warunki terenowe na to pozwalają, zabezpieczenie wykonuje się przez nadanie ścianie wykopu nachylenia odpowiedniego do rodzaju gruntu (uprawnienia budowlane). Gdy wykop wykonuje się na bardzo małym placu budowy lub też przy drodze i nie można zrobić rozkopu, pionowe ściany wykopu zabezpiecza się przez deskowanie.

Koniec bali jest ścięty ukośnie. Bale łączy się na wpust prostokątny, trapezowy lub trójkątny. Deskowanie ścianki szczelnej rozpoczyna się od wbicia na niepełną głębokość w odległości 2-4 m pali kierunkowych o przekroju 25X25 cm do 35X35 cm lub okrągłych o średnicy 25 cm. W palach kierunkowych wykonuje się wpusty podłużne, w które wchodzą wypusty bali. Ten sposób połączenia ułatwia utrzymanie kierunku zabijania bali i uszczelnia ściankę. W rogach ścianki pale kierunkowe mają przeważnie kształt kwadratowy i większy przekrój (program egzamin ustny).

Po wbiciu pali na gruncie układa się ramę z kleszczy i wiąże ją mocno z palami kierunkowymi, zwłaszcza narożnymi.
Bale wbija się pojedynczo lub zbija klamrami w pary. Wbijanie bali rozpoczyna się od pali kierunkowych, postępując ku środkowi przedziału ścianki, najpierw na głębokość ok. 2 m, a następnie na pełną.

Ścianki szczelne

Wyżej opisane zabezpieczenia nie wystarczają w gruntach silnie nawodnionych lub w wykopach wykonywanych na brzegu zbiornika wodnego (np. rzeki, jeziora) (opinie o programie).
Pełne zabezpieczenie wykopu przed parciem gruntu i napływem wody daje ścianka szczelna, którą wykonuje się z bali drewnianych lub żelbetowych, a obecnie prawie wyłącznie z metalowych.
Drewniane ścianki szczelne składają się z bali grubości 6 cm dla głębokości wykopu 2 m, z bali grubości 8 cm dla głębokości 3 m i grubości 10 cm dla głębokości 4 m. Jeżeli głębokość wykopu wynosi 6 m, ścianki wykonuje się z krawędziaków o przekroju 12X12 cm.

W gruntach spoistych bale zabezpieczające układa się poziomo i podpiera je pionowymi słupkami (segregator aktów prawnych). W gruntach sypkich najpierw wbija się pionowo bal i po wybraniu ziemi usztywnia poziomymi krawędziakami. Pionowe lub poziome usztywnienia bali wzmacnia się konstrukcją wsporczą. W wykopach wąsko-przestrzennych są to po prostu rozpory drewniane lub w wykopach stałej szerokości, jak np. dla tras instalacyjnych,
metalowe ze śrubą o prawym i lewym gwincie. Bale drewniane zastępuje się odpowiednio wyprofilowanymi balami z blachy stalowej. Wykopy wąsko-przestrzenne stałej szerokości zabezpiecza się też tarczami i rozporkami nożycowymi. Przez obrót nagwintowanego pręta nożyce można rozszerzyć i tarcze rozsunąć,, lub zewrzeć i tarcze zsunąć.

W wykopach szeroko-przestrzennych usztywnienia podpiera się zastrzałami lub kotwi za pomocą odciągów (promocja 3 w 1). Bale zależnie od spoistości gruntu i głębokości wykopu rozstawia się na styk w odstępach do 50 cm. Usztywnienie wykonuje się co 1,2-2 m. W takich samych odległościach rozstawia się słupki podtrzymujące usztywnienia.