Przyczepność zbrojenia

W tych wypadkach gdy przy fundamentowaniu wprowadza się pale o różnym nachyleniu i różnym układzie, może najdogodniej jest zastosować metodę Culmanna do określenia wielkości sił przypadających na poszczególne pale (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozpatrzymy dla przykładu układ. W tym wypadku siłę wypadkową R rozkładamy na siłę Pi działającą na pal pionowy 1 i na siłę R_f przenoszącą się do węzła II jak gdyby za pomocą fikcyjnego pręta. Dwa pale w grupie 2 wiążemy pod względem statycznym w jeden pręt przyjmujący siłę P2 wynikającą z rozłożenia siły R_f na dwie składowe Po i Pa- Otrzymujemy przy takim postępowaniu zamknięty wielobok sił, przy czym poznajemy, że Pi i P2 są to siły ściskające, że Po jest szczególnie duża, co uzasadnia wprowadzenie tu dwóch pali (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tak samo, jak w podstawach opartych bezpośrednio na gruncie, trzeba tu zwrócić uwagę na wystarczającą przyczepność zbrojenia do betonu. Sprawdzenie tej przyczepności nieraz powoduje niemożność wprowadzenia prętów zbrojenia ponad 0 16 mm, a czasem i cieńszych. Zbrojenie pionowe słupów opartych na podstawach żelbetowych powinno być zawsze doprowadzone do spodu podstawy w celu lepszego powiązania z jej całością. Gdy ława przekazuje obciążenie ściany na pale, można mieć dwa zasadnicze rozwiązania: jeden szereg pali lub dwa szeregi (uprawnienia budowlane).

Przy niezbyt dużych obciążeniach i przy dostatecznej nośności pali wystarcza jeden szereg pali ustawionych w osi ściany. Wszystkie zalecenia co do odległości między palami i co do odległości ich do krawędzi ławy, podane przy projektowaniu oddzielnych podstaw, zachowują swą wartość i przy projektowaniu ław, iż tym uzupełnieniem, że odległość między palami brana wzdłuż ławy bywa często znacznie większa niż 3,5 średnicy pala. Nie należy jednak projektować tej odległości ponad 2-2,5 nu licząc się z tym, że w razie poddania się którego pala pod naciskiem odległość pomiędzy palami o pełnej nośności mogłaby wzrosnąć do 4-P5 m; zwiększenie odległości ponad tę miarę mogłoby być ryzykowne (program egzamin ustny).

Płyty fundamentowe

Gdy nośność pali jest nieduża (np. pale wiercone systemu Straussa) lub obciążenia oddawane przez ścianę są szczególnie znaczne, wprowadza się dwa szeregi pali w odstępie równym 3,5 średnic pala jeden szereg od drugiego. Pośrednie rozwiązanie, a mianowicie układ pali należy wyprowadzać wtedy, gdy ustawienie pali w jednym szeregu wymagałoby rozstawienia ich w odległości mniejszej od 3,5 średnic (opinie o programie).

W tych wypadkach, gdy na ławę działają jakiekolwiek większe miejscowe naciski, np. od słupów w konstrukcji szkieletowej, trzeba nieraz wprowadzać pręty odgięte w celu przejęcia sił ścinających. Rozpatrując projektowanie płyt będziemy pod tą nazwą rozumieli, w odróżnieniu od podstaw, te płyty fundamentowe, które przyjmują liczne naciski, np. płyty fundamentowe pod kotły lub płyty, na których opiera się całe budowle lub budynki.

Płyty te trzeba przeliczyć na występujące w nich momenty zginające i wobec tego należy przy projektowaniu dążyć do takiego rozstawienia pali, aby bezpośrednio pod większymi naciskami grupować pale w większej ilości (segregator aktów prawnych). W tych wypadkach, gdy nacisk układa się równomiernie, jak to bywa np. w filarach mostowych, pale rozstawia się również równomiernie i w dolnej części fundamentu, którą stanowi zwykle gruba płyta (1,5-2 m), nie ma potrzeby zakładać zbrojenia.

Powiązanie pali zarówno z ławami, jak z płytami wykonuje się w ten sam sposób, jak z podstawami (promocja 3 w 1). Przy wbijaniu pali zaprojektowanych w większej ilości na ograniczonym terenie w celu oparcia na nich płyty należy z zasady rozpoczynać wbijanie od pali znajdujących się w części środkowej i posuwać się wbijaniem ku palom skrajnym, aby w razie zaplanowania pracy w innym kierunku nie spowodować zbytniego zagęszczenia gruntu w części środkowej nieraz wprost uniemożliwiającego wbijanie pali do należytej głębokości.