Rów kolisty

Operując kolejno w różnych szybikach wyrabiano w gruncie pod ścianą studni rów kolisty, w który studnia opuszczała się pod wpływem ciężaru własnego. W razie skrzywienia studni możliwe było jej naprostowanie przez dodatkową pracę w szybikach przeciwległych tej stronie, na którą studnia się przechyliła (program uprawnienia budowlane na komputer). Studnie były w dolnej części prefabrykowane; na miejscu nadbetonowywano je w miarę zagłębiania. Po doprowadzeniu studni do ostatecznego poziomu szybiki zabetonowywano w wodzie. Grunt w obrębie ściany studni w dolnej części pozostawał naturalny, powyżej był uzupełniony nasypem ziemnym. Studnie więc nie mają tu wnętrz wypełnionych betonem, co stanowi drugą osobliwość rozwiązania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przestrzeń pomiędzy dwiema sąsiednimi studniami o szerokości w świetle około 1 m uszczelniano wbijając w grunt, na głębokość około 1,20 m poniżej dna, pal żelbetowy złożony z dwu części, o ostrzach tak ukształtowanych, aby w czasie wbijania powodowały przypieranie pali do ścian studni. Pomiędzy palami wykształcony był pionowy szyb kolisty, który po wbiciu pali wypełniano betonem (uprawnienia budowlane).
Opisany typ konstrukcji nabrzeża zastosowano ponownie w Hawrze w latach 1957-1962, przy budowie nowego nabrzeża Florydy o głębokości ok. 11 m. Studnie tym razem miały średnice zewnętrzne równe 11 m, a rozstawiono je w odstępach osiowych 12 m. Ściany studni miały grubość 92 m, a szybiki w ścianach średnice 70 cm.

Szybiki po doprowadzeniu studni do przewidzianego poziomu zabetonowano metodą Colcrete (podnoszącej się zaprawy). Uszczelnienie wykonano podobnie jak poprzednio, z tym że podwójny pal zapuszczano w taki sam sposób jak studnię, wybierając grunt z szybiku utworzonego w podwójnym elemencie uszczelniającym (program egzamin ustny). Wierzch studni wystający nad wodę zukosowano przez jej nadbudowę od strony basenu. Konstrukcję nadwodną stanowi ukośna żelbetowa płyta wspornikowa z otworami nad studniami, oparta na poziomych prefabrykowanych wspornikach układanych co 6,25 m. Od strony wody wzniesiono betonowy mur nadwodny, a na nim zawieszono w odstępach co 25 m konstrukcję płyty odbojowej.

Przekrój nabrzeża Florydy

Pod wystającą częścią płyty nadwodnej i w otoczeniu jej końca ułożono system sączków i filtrów odwrotnych żwirowo-kamiennych (opinie o programie).
Interesujące rozwiązanie głębokiego (ok. 20 m) nabrzeża na studniach zastosowano również w Hawrze w nowo budowanym (1967-1971) Basenie Pływowym (Bassin de Maree). 

Część podwodną nabrzeża wykonano z rzędu sześciokomorowych zespołów studni. Zespół sześciokomorowy składa’ się z trzech studni czołowych (w linii nabrzeża), o średnicach wewnętrznych 8.32 m i 7,60 m i wysokości 28 m, oraz z trzech studni o mniejszych średnicach (6,78 m) i niższych (22 m), stanowiących niejako przypory dla tamtych. Całość w rzucie poziomym ma zarys trójkątny. Grubość ścian studni 40 i 35 cm (segregator aktów prawnych).

Cały zespół jest prefabrykowany; aby umożliwić jego transport z miejsca wykonania na miejsce przeznaczenia, zaopatruje się studnie w pierwszej fazie w kopulaste, wypukłe ku dołowi ze strzałką 60 cm, cienkie (10 cm) dna, które zamykając studnie od dołu pozwalają na ich spławianie i transport wodny. Po ustawieniu na miejscu dna rozbija się za pomocą uprzednio założonych małych ładunków materiału wybuchowego i studnie zapuszcza się w grunt w zwykły sposób, przez wybieranie materiału ziemnego z ich wnętrza.

Kopułki denne wykonywano na sucho na powierzchni terenu, studnie wykonywano do pewnej wysokości (potrzebnej do ustawienia potem na dnie w miejscu przeznaczenia) w ziemnym „doku” suchym (odwodnionym wykopie w piaskach gliniastych), oddzielonym od basenu groblą ziemną, do którego uprzednio przeniesiono wykonane na lądzie kopułki denne (promocja 3 w 1).