Rozkład odkształceń

Przy powiększaniu przekrojów elementów ściskanych konieczne jest więc staranne wypełnienie szczelin poziomych między naniesionym betonem a spodem belek obciążających słupy. Unikać należy rozwiązań, przy których obciążenie na części dobetonowanej przenieść może się tylko poprzez płaszczyzny styku między starym a nowym betonem. W elementach zginanych podstawową rolę odgrywa prawidłowe zakotwienie dodanych prętów nośnych, które muszą być bądź to zakotwione w istniejącym betonie, bądź też prawidłowo zakotwione na podporach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Należy zawsze sprawdzić zgodność założeń poczynionych w obliczeniach dotyczących sposobu obciążenia elementu przed i po wzmocnieniu, rozdziału obciążeń na część przekroju istniejącą i część wzmacniającą itp. z rzeczywistymi warunkami wynikającymi z zastosowanego rozwiązania konstrukcyjnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Należy unikać wzmocnień niesymetrycznych prowadzących do dwukierunkowego zginania lub skręcania elementu, zwiększających mimośrody działania sił itp. Jeśli spełniony jest warunek zespolenia, wówczas wymiarowanie przekrojów wzmacnianych prowadzić należy na podstawie założenia, że rozkład odkształceń zarówno w przekroju pierwotnym, jak i w przekroju po wzmocnieniu jest liniowy i że odkształcenia od obciążeń działających po wzmocnieniu nakładają się na odkształcenia istniejące w przekroju przed wzmocnieniem (uprawnienia budowlane).

Stosowane niekiedy w praktyce obliczeniowej uproszczenia polegające na przyjęciu, że całość obciążenia działa na wzmocniony przekrój, a więc rozkładanie naprężenia istniejącego w przekroju pierwotnym na cały przekrój jaki powstaje po zespoleniu, jest przeważnie zbyt daleko idącym uproszczeniem, prowadzącym do przecenienia nośności konstrukcji (program egzamin ustny).

Względy estetyczne

W przypadku konieczności wzmacniania konstrukcji pracujących przestrzennie (konstrukcji łupinowych, tarczowych itp.), duże możliwości konstrukcyjne daje zastosowanie sprężenia za pomocą kabli. Do wzmacniania prostszych konstrukcji technika ta może być rzadziej stosowana. Zwykle stosuje się tu cięgna biegnące na zewnątrz belki i odkształcające się niezależnie, powodujące więc zmianę schematu statycznego konstrukcji. Zasygnalizować na koniec trzeba możliwości wynikające z szybko rozwijającej się ostatnio techniki klejenia zbrojenia wzmacniającego na powierzchni betonu, a także łączenia elementów betonowych przez klejenie (opinie o programie).

Wzmacnianie konstrukcji murowych polegać może na:

• wymianie pękniętych, zarysowanych lub w inny sposób uszkodzonych partii na miir o wyższej jakości cegły lub zaprawy lub też na mur zbrojony,
• wprowadzeniu do konstrukcji cięgien lub kotwi przeciwdziałających odkształceniom konstrukcji w kierunku ich założenia,
• wprowadzeniu do konstrukcji elementów żelbetowych, rzadziej stalowych, współpracujących z istniejącym murem w przenoszeniu obciążeń (segregator aktów prawnych).

Wymianę muru stosuje się najczęściej wówczas, gdy chodzi jednocześnie o usunięcie ustabilizowanych zarysowań. Przemurowanie zarysowanych odcinków może się wówczas wiązać np. z wprowadzeniem zbrojenia spoin, jeśli względy wytrzymałościowe wskazują na celowość zwiększenia nośności wymienianych odcinków. Stosowana dawniej często wymiana przeciążonych filarów ceglanych na nowe silniejsze zdarza się obecnie rzadziej, gdyż zwykle zastępuje się je słupkami żelbetowymi, chyba że względy estetyczne nakazują utrzymanie dawnego materiału (promocja 3 w 1).

Pamiętać jednak trzeba, że nie zaleca się różnicowania materiału, a tym samym odkształcalności, w poszczególnych częściach murów nośnych budynku (szczególnie w tych samych kondygnacjach), gdyż prowadzić to może do niewłaściwej pracy konstrukcji, wynikającej z nierównomiernych odkształceń i związanego z tym przeciążenia mniej odkształcanych partii budynku. Tradycyjnie stosowane wzmocnienia konstrukcji murowych, polegające na ujmowaniu wzmacnianych elementów konstrukcji obejmami stalowymi, kotwieniu murów w kierunku prostopadłym do ich płaszczyzny za pomocą cięgien stalowych np. w przypadku wychylenia ich z pionu lub miejscowych wybrzuszeń, a także łączenia ściągami stalowymi części ścian podzielonych rysami, mają charakter wzmacniań biernych, przeciwdziałających dalszemu rozwojowi odkształceń.