Roztwory asfaltów

Wiele firm zagranicznych reklamuje roztwory asfaltów do gruntowania, które można nanosić na wilgotne powierzchnie.
Prace nad normalizacją asfaltów, prowadzone w Polsce od 1932 r., nie doprowadziły do dnia dzisiejszego do ujednolicenia i ostatecznego ustalenia norm. Trudności, jakie napotyka normalizacja asfaltów w Polsce, spowodowane są wielką ilością gatunków rop, które rafinerie polskie przerabiają (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ustalone zostały zasadnicze grupy asfaltów: asfalty przemysłowe, asfalty drogowe i asfalty izolacyjne.

W tablicy tej asfalty podzielone są na sześć grup:
I. W grupie tej podano asfalty drogowe objęte normą PN-65/C-96170. Są to asfalty destylowane i niektóre częściowo utlenione (dmuchane). Asfalty te poza zastosowaniem do budowy dróg mogą być użyte do większości robót izolacyjnych oraz do wyrobu materiałów izolacyjnych. Metody badań przewidziane dla tych asfaltów charakteryzują je bardzo szczegółowo.

- Asfalt PS-85 wg BN-74/0538-05 jest asfaltem przeznaczonym do wyrobu mas powłokowych do pap. Nadaje się również do robót izolacyjnych. Ma właściwości zbliżone do asfaltów dmuchanych 85/15 lub 85/40 wg tablic firmy Shell (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
- Asfalty przemysłowe znakowane P odpowiadające normie PN-60/C-96178. Należy tu wiele asfaltów o stopniowanych właściwościach. Przy wyborze asfaltu do robót izolacyjnych w obiektach nie ogrzewanych należy zwracać uwagę na temperatury łamliwości.
- Asfalty izolacyjne znakowane IW wg PN-57/C-96174. Są to asfalty dmuchane o wysokich temperaturach topliwości i niskich temperaturach łamliwości, nadające się do wielu robót izolacyjnych, m.in. do izolacji rurociągów (uprawnienia budowlane).
- Asfalty znakowane Filex wg PN-60/C-96176. Asfalty te używane są do wyrobu kitów kwasoodpornych. Ujemną ich stroną jest bardzo wysoka temperatura łamliwości, co ogranicza możliwość stosowania otrzymywanych z nich kitów tylko dla miejsc stale ogrzewanych.

Zagraniczne normy asfaltów

Asfalt wg PN-58/C-96177. Asfalt stosowany jako lepik asfaltowy bez wypełniacza do pap, do izolacji rurociągów i innych robót izolacyjnych (program egzamin ustny).
Gęstość wszystkich rodzajów asfaltów w 15°C wynosi nie mniej niż 1,00 (z wyjątkiem asfaltu D-300, o gęstości 0,95). Asfalt D-300 obecnie nie jest produkowany.
Zagraniczne normy asfaltów, podobnie jak i normy polskie, dostosowane zostały do produktów otrzymywanych z rop przerabianych w danym kraju oraz do wymagań przemysłu przetwórczego (opinie o programie).
Projekt normy radzieckiej dla asfaltów drogowych, będący wyrazem najnowszych poglądów, zawiera bardzo ostre warunki dla asfaltów destylowanych, stosowanych do budowy dróg.

Nowo wprowadzonymi warunkami w tych normach są:
a) oznaczanie penetracji w 0°C,
b) badanie kohezji,
c) ciągliwość w 0°C przy zmniejszonej szybkości rozciągania,
d) oznaczenie przyczepności do granitu,
e) próba Oliensisa (wymagana jak dotąd tylko w Ameryce Płn.),
f) oznaczenie składników rozpuszczalnych w wodzie.

Zwraca tu uwagę brak wymagań dotyczących właściwości asfaltu po próbie wygrzewania.
W normie tej zmniejszono znacznie dotychczas dopuszczalne w Rosji granice rozpiętości dla poszczególnych cech charakterystycznych asfaltów (segregator aktów prawnych).
Badanie kohezji wykonuje się w kohezjometrze, przy czym przez kohezję
Właściwości asfaltu, używanego do jakiejkolwiek izolacji, muszą być dostosowane do warunków, w jakich znajduje się izolacja w czasie eksploatacji budynku. Należy tu uwzględnić zakres temperatur, działania mechaniczne, ewentualne ciśnienie wody itp. Wybrany asfalt powinien w przewidzianym odstępie temperatur zachowywać plastyczność, tj. nie posiadać zbyt wysokiego modułu sztywności, ale też nie powinien zbytnio mięknąć i spływać.

Dla większości celów praktycznych wystarczające są następujące wskazówki: asfalty i masy asfaltowo-mineralne na płaszczyznach pionowych, przy grubości ok. 5 mm, mają skłonności do spływania już w temperaturach niższych
- 40-P50°C od temperatury mięknienia PiK. Ten sam materiał staje się kruchy,
- pęka pod uderzeniem w temperaturze wyższej o 10°C od temperatury łamliwości wg Fraassa, a w temperaturze niższej o ok. 20°C od temperatury łamliwości może samorzutnie pękać (promocja 3 w 1).