Rysy skurczowe

Składniki betonu muszą odpowiadać wymaganiom normy PN/B-06250 „Roboty betonowe i żelbetowe. Warunki techniczne wykonania", a ponadto w miejscach narażonych na agresję chemiczną należy przestrzegać następujących przepisów. Cement. Należycie wykonany beton z cementu portlandzkiego wykazuje znacznie większą odporność na wpływy chemiczne niż dawniej przyjmowano. Niezbędnym warunkiem oprócz szczelności jest używanie do betonu odpowiedniej ilości cementu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przepisy radzieckie podają jako minimalną ilość cementu do betonu narażonego na stałe działanie wody 240 kg na 1 m³. Przy wodach agresywnych ilość tę należy zwiększyć, jednak nie powyżej 400-450 kg na m³, gdyż w przeciwnym wypadku mogą utworzyć się rysy skurczowe, ułatwiające rozkład betonu. Przy większej agresywności np. w razie obecności kwasów humusowych zaleca się używać cementu hutniczego, który jest odporniejszy od portlandzkiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W środowiskach wyraźnie kwaśnych (wartość pH poniżej 4) lub w razie obecności większej ilości siarczanów (powyżej 250 mg SO3 na 1 1) należy stosować cement glinowy, który jest najbardziej odporny na wpływy chemiczne, a zwłaszcza działanie siarczanów. Żaden cement nie jest dostatecznie odporny na bezpośrednie działanie kwasów mineralnych i większości organicznych oraz szeregu innych czynników; w tym wypadku należy stosować powłoki lub okładziny ochronne (uprawnienia budowlane).

Działanie środków uszczelniających

Kruszywo do betonu narażonego na działania chemiczne nie powinno zawierać wapieni, pirytów oraz zanieczyszczeń organicznych, ziaren zwietrzałych i słabych. Jako zasadę należy przyjąć, aby do betonów narażonych na agresję chemiczną używać kruszywa o marce nie niższej niż 300 (wg Żarz. Min. Bud. z dn. 31.VII. 1950 r.) i nie zawierającego wapienia. W celu zwiększenia odporności stosuje się do betonu różne domieszki. Najważniejsze i najczęściej używane są to domieszki uszczelniające, które uniemożliwiają przedostanie się szkodliwych składników do wnętrza betonu, gdzie działanie ich jest najbardziej szkodliwe (program egzamin ustny).

Z wyrabianych w Polsce środków uszczelniających można zalecić preparat „Silikon", wypróbowany od wielu lat zarówno laboratoryjnie jak i w praktyce. Zasadniczym składnikiem tego środka jest wodorotlenek glinu, który osiada w porach betonu i w razie zetknięcia z wodą zwiększa wielokrotnie swą objętość, zatykając pory przez co nie dopuszcza w głąb betonu wody i rozpuszczonych w niej szkodliwych składników. Środek ten w przeciwieństwie do większości dawniej stosowanych nie obniża wytrzymałości betonu, a nawet w wielu wypadkach ją podwyższa, poza tym nie ulega wymyciu ani starzeniu się. Na tej zasadzie oparto większość nowoczesnych środków uszczelniających, które niemal całkowicie wyparły stosowane poprzednio emulsje asfaltowe, mydła itp. Zbliżony do „Silikonu" jest środek „Hermes", który niedawno ukazał się na rynku (opinie o programie).

Działanie środków uszczelniających jest do pewnego stopnia uniwersalne i może być zalecone w każdym wypadku agresji chemicznej. Drugą grupę domieszek stanowią środki stosowane indywidualnie przeciw poszczególnym rodzajom agresji (segregator aktów prawnych).

Należy do nich używany również w ceramice węglan baru. który dodany w ilości 0.5 do 2% w stosunku wagowym do cementu neutralizuje szkodliwe siarczany rozpuszczalne i zamienia je w całkowicie nierozpuszczalny, a więc nieszkodliwy siarczan baru wg reakcji Podobne działanie wywiera dodanie bromianu wapnia, fosforanów oraz kwasu szczawiowego, który tworzy z wapnem nierozpuszczalne sole, odporne na działanie większości kwasów organicznych. Środki te rzadziej się stosuje, gdyż lepsze rezultaty dają powłoki ochronne (promocja 3 w 1).