Rzut poziomy prostokątny

Rzut poziomy prostokątny podaje rozkład więzarów trój- przęsłowych, o trzech przęsłach po 16,00 m. Przeciętny odstęp więzarów wynosi 7,50 m. Światło doprowadza latarnia wzdłuż nawy środkowej i pojedyncze latarnie w nawach bocznych, oba ustroje o lekkiej konstrukcji żelaznej (program uprawnienia budowlane na komputer).

W połowie długości budynku jest przerwa, dozwalająca na ruchy przy zmianie ciepłoty. Przerwę skonstruowano przez założenie dwóch ram węższych obok siebie. Budynek wzniesiono na miejscu rozebranego budynku starego i miejscami wyzyskano stare fundamenty dla budowli nowej. Stąd pochodzi różnica fundamentów w niektórych więzarach. Więzary wewnętrzne liczono jako dwuprzegubowe ze wspornikiem uwzględniając obciążenie torów żurawiowych. Więzary zewnętrzne uważano za belki ciągłe na słupach. Szczegóły ustroju ramy wspornikowej wewnętrznej. Fundamenty, widoczne w rysunku jako utwierdzone, wykonano w rzeczywistości w formie pół przegubów płaskich, bez krzyżujących się wkładek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Hala targowa w Miluzie w Alzacji posiada więzary ramowe trójprzęsłowe z dwoma słupami środkowemi, uważanemi, z powodu znacznej smukłości, za słupy wahadłowe (uprawnienia budowlane). Słupy skrajne wykształcono jako utwierdzone. Więzary ramowe, rozmieszczone w odstępach 4,5 i 6,0 m opierają się na dolnej konstrukcji żelbetowej, stanowiącej nakrycie kanału dla wielkiej wody. Środkowe słupy dolnej konstrukcji fundowane są na trzech lub czterech pilotach żelbetowych, o średnicy 40 cm. Piloty złączone są u góry płytą żelbetową 50 cm grubości. Przykład ramy dwuprzęsłowej łukowej (program egzamin ustny).

Więzary dwuprzęsłowe, o rozpiętościach 30,00 i 18,40 m, są elementami dźwigającemi dach hali fabryki wyrobów metalowych w Ligetfalu na Węgrzech. Obliczenie statyczne uwzględniało przeguby w stopach słupów, których jednak konstrukcyjnie nie wykonano, stosując tylko płaskie oparcie stopy na płycie fundamentowej. Przęsło, o większej rozpiętości, posiada ścięgno, złożone z trzech prętów <Ji 48 mm, zakotwione za pomocą płyty kotwicznej z kształtówki (opinie o programie).

Płyta dachowa

Płyta dachowa spoczywa na płatwiach, z których co druga, dla należytego usztywnienia więzarów, przechodzi wzdłuż budynku, podczas gdy inne tworzą wsporniki z obu stron więzarów (segregator aktów prawnych). W przypadkach, w których, ze względu na znaczne obciążenie murów i niskie ciśnienie dopuszczalne na grunt, nie można oprzeć muru na ławie betonowej, da się zastosować najprostszy fundament żelbetowy, stanowiący płytę, biegnącą wzdłuż muru, a wzmocnioną u spodu wkładkami ciągnionymi, o kierunku prostopadłym do osi muru. Płyta jest więc wspornikiem, którego wymiary przekroju dadzą się łatwo oznaczyć. Wkładki rozdzielające rozmieszczone są w kierunku podłużnym. Jeżeli chcemy się zabezpieczyć przed ewentualną możliwością niejednostajnego osiadania muru wzdłuż,

wtedy konstruujemy także belkę podłużną, dodając w partii pod murem kilka grubszych wkładek niosących, o kierunku równoległym do wkładek rozdzielających. Fundamenty słupów, znajdujących się w znacznych odstępach od siebie, konstruuje się w sposób. Zamiast wkładek równoległych do boków płyty fundamentowej stosować można również wkładki, o kierunku równoległym do przekątni płyty.

Dla obciążeń bardzo znacznych, gdy nadto grunt budowlany jest cichy, dadzą się skonstruować fundamenty słupów w postaci lejków żelbetowych²) (promocja 3 w 1). Przykład takiego fundamentu, przedstawiający zdjęcie w chwili układania szkieletu żelaznego lejków, stanowiących fundament magazynu trzypiętrowego, o obciążeniu użytkowym poszczególnych piętr p = 2500 kg/m*. Fundament każdego słupa przenieść ma obciążenie 200 t, przy czym dopuszczalne ciśnienie gruntu wynosi 0,7 kg/cm². Fundamenty słupów silnie obciążonych a blisko siebie się znajdujących łączy się, wskutek czego powstaje żelbetowa belka ciągła, o znacznej szerokości