Sale wystawowe

Pałac Kultury i Nauki podnosi rolę stolicy i rozwiązuje wiele jej potrzeb kulturalnych dając Warszawie bogato wyposażone pomieszczenia dla Polskiej Akademii Nauk i innych instytucji naukowych, kilka sal kinowych, teatr, wielkie muzeum techniki, pałac młodzieży z krytą halą sportową, sale wystawowe i wreszcie wielką salę kongresową, obliczoną na 3700 miejsc. Znaczenie Pałacu nie ogranicza się jednak do jego wewnętrznych wartości użytkowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odbudowa Warszawy nie doprowadziła przed rokiem 1952 do skrystalizowania oblicza miasta, gdyż do tego czasu centrum jego środkowy odcinek ulicy Marszałkowskiej - leżało w gruzach. Paląca potrzeba jak najszybszego dźwignięcia z ruin centrum musiała być połączona z troską o pełnowartościową jego zabudowę, która mogłaby przetrwać wieki i ukształtować oblicze miasta dla wielu pokoleń. Cały naród niewątpliwie życzył sobie jak najszybszej odbudowy centrum Warszawy, ale czy można było przeznaczyć na ten cel środki, które stworzyłyby skalę zabudowy godną przyszłej dwumilionowej Warszawy (program uprawnienia budowlane na ANDROID)?

Dar radziecki, dzięki któremu stolica otrzymała wielką kubaturę, materiały, konstrukcje inżynierskie i wreszcie projekt oparty na bogatym dorobku techniki i architektury radzieckiej, pozwala rozwiązać te problemy przyśpieszając ukoronowanie budownictwa socjalistycznej Warszawy w właściwej dla niej skali (uprawnienia budowlane).

Architektura Pałacu Kultury i Nauki jest dziełem określonej grupy autorów radzieckich. Zespół Rudniewa powszechnie znany jest w ZSRR, jako grupa, która potrafi wnieść lapidarne i zawsze twórcze generalne rozwiązania przestrzenno-bryłówe. Walorom tym ustępuje w dziełach Rudniewa (uniwersytet, gmach w Baku, założenie stalingradzkie) opracowanie fragmentów rozwiązania funkcjonalnego i detalu architektonicznego. Jeśli zechcemy ustalić, jakim walorom architektoniczno-urbanistycznym zawdzięcza koncepcja Pałacu Kultury i Nauki swój istotny i niewątpliwie wyczuwalny wpływ na kształtowanie się oblicza Warszawy, wypadnie nam oceniać ją na tle dotychczasowego stanu i lokalizacji śródmieścia stolicy oraz jego opracowań przestrzennych (program egzamin ustny).

Dyskusje i prace

Dyskusje i prace dotyczące lokalizacji centrum nowej Warszawy trwały od zarania jej odbudowy nabierając szczególnej ostrości i aktualności po roku 1949, kiedy stała się jasna treść użytkowa i ideowo-artystyczna stołecznego ośrodka społecznego. Tendencje, które zarysowały się w tej sprawie, można by podzielić umownie na trzy grupy (opinie o programie).

Życie pierwszych lat powojennych wiązało funkcje wielkiego ośrodka społecznego stolicy z jej zabytkowymi założeniami placowymi wokół Osi Saskiej. Początkowo plac Teatralny, później zaś plac Zwycięstwa stał się głównym placem miasta, miejscem wielkich obchodów i mobilizacji szerokich mas do walki o demokrację ludową i socjalizm. Zjawisko to było odzwierciedleniem powszechnego przywiązania narodu do zespołów związanych z jego przeszłością i do tradycji ruchów wyzwoleńczo-rewolucyjnych, które splotły się z dziejami placu Zwycięstwa, placów Teatralnego, Grzybowskiego i późniejszego placu Dzierżyńskiego (segregator aktów prawnych). Tendencje ustabilizowania ośrodka społecznego Warszawy w jej historycznie ukształtowanym centrum znalazły później wyraz w koncepcji rozbudowy i rozszerzenia placu Zwycięstwa jako głównego miejsca zgromadzeń i manifestacji.

Rozwój stolicy, a zwłaszcza perspektywy przeobrażeń ulicy Marszałkowskiej, podbudowały inną tendencję, której przedstawicielami były różnorodne środowiska architektoniczne (Tadeusz Tołwiński, Stefan Tworkowski i inni). Dopatrując się głównych osi kompozycyjnych Warszawy w ulicy Marszałkowskiej oraz w Osi Saskiej proponowali oni lokalizację ogólnomiejskiego ośrodka społecznego na skrzyżowaniu tych dwóch wielkich założeń, tj. w rejonie placu Żelaznej Bramy (promocja 3 w 1). W ten sposób nowe założenie wyrastałoby z historycznej osi sadowiąc się zarazem przy głównej arterii stolicy.