Sąsiednie studnie

Sąsiednie studnie łączono ze sobą za pomocą zamków uszczelnianych w sposób taki jak uszczelnia się spoiny między skrzyniami.
Nadbudowę nabrzeża wykonano w postaci masywnego muru monolitycznego.
O ile w falochronach konstrukcję nadwodną wykonuje się niemal wyłącznie jako monolityczną, o tyle w nabrzeżach zaczęto po wojnie stosować również elementy prefabrykowane (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozwiązanie odbudowy jednego z nabrzeży na skrzyniach w Gdyni, do której użyto wspornikowych belek prefabrykowanych oraz prefabrykowanych elementów krawędziowych. Jedynie mur wzdłużny, tzw. maskujący, czyli podtrzymujący grunt i stężający poprzeczne belki wspornikowe, wykonano jako monolit. Belki wspornikowe wysunięto przed przednią krawędź skrzyń fundamentowych w celu wyprostowania głównej krawędzi nabrzeża wykrzywionej wskutek działań wojennych (projekt S. W. Obmińskiego).
Opisane rozwiązanie może być oczywiście zastosowane także w nabrzeżach nowo budowanych na nie uszkodzonych skrzyniach żelbetowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W przeciwieństwie do falochronów konstrukcje monolityczne w nabrzeżach stosowane są o wiele częściej, ponieważ jednak wykonuje się je zwykle w lepszych warunkach niż falochrony, przeto zwykle fundament ich można zapuścić w dno. Konstrukcje takie zatem omówione będą szerzej w następnym podrozdziale.
Tu omówimy jedynie nowszy typ nabrzeża monolitycznego, zaprojektowanego i wypróbowanego w Rosji, przeznaczonego w zasadzie dla przystani pasażerskich na rzekach. Rozwiązanie to może być jednak zastosowane także w płytszych akwenach portów morskich (uprawnienia budowlane).

Elementy szkieletu

Konstrukcję podwodną takiego nabrzeża stanowi blok betonowy wykonywany w uszczelnionych prefabrykowanych deskowaniach, których rzut poziomy. Deskowania te składają się z metalowego szkieletu złożonego ze słupów dwuteowych i ceowych nr 18, usztywnionych od zewnątrz poziomymi kątówkami 80x80x8 mm. Położenie poszczególnych elementów szkieletu względem elementów sąsiednich utrwalone jest dzięki prowadnicom pokazanym na rysunku (program egzamin ustny). Pomiędzy słupy szkieletowe, po jego ustawieniu na wyrównanym dnie wykopu (lub podsypce), wpuszcza się żelbetowe płyty deskowań, opierające się o stopki słupów a szczeliny między płytami i słupami uszczelnia się.
Gdy deskowanie jest gotowe, usypuje się na jego dnie 50 cm warstwę podsypki żwirowej, a nad nią, jedną z metod betonowania podwodnego (t. III), wykonuje dolną uszczelniającą część monolitu. Dalsze betonowanie wykonać już można na sucho, po wypompowaniu wody z obrębu deskowań. Górną część konstrukcji podwodnej oraz oczep wykonuje się w zwykłych deskowaniach drewnianych. Konieczne jest zakotwienie oczepu w konstrukcji podwodnej.

Deskowania pozostają potem jako trwała część konstrukcji, płyty deskowania zatem można lepiej związać z masywem fundamentu przez wypuszczenie z nich końcówek wkładek do przestrzeni objętej deskowaniem (opinie o programie).
Masywne nabrzeża zapuszczane mają charakter murów oporowych sięgających na całą wysokość uskoku naziomu i posadowionych na fundamencie zapuszczonym w grunt poniżej dna, aż do warstwy o potrzebnej wytrzymałości. Budowle te zależnie od metody wykonania można podzielić na nabrzeża: na studniach, na kesonach pneumatycznych, monolityczne wykonywane w grodzy na sucho oraz monolityczne wykonywane pod wodą (segregator aktów prawnych).

Fundamentowanie na studniach polega, jak wiadomo, na zapuszczaniu w grunt studni otwartych od dołu i góry, wykonywanych stopniowo w miarę ich zapuszczania. Studnie te po doprowadzeniu ich do właściwego poziomu i po wypełnieniu betonem lub innym materiałem budowlanym stanowią podstawę budowli, przenoszącą jej ciężar na głębiej leżące warstwy gruntu o wymaganej wytrzymałości. W robotach morskich wykonywane są niemal wyłącznie studnie betonowe (ewentualnie z kształtówek betonowych na zaprawie cementowej), albo żelbetowe (promocja 3 w 1).