Sklepienie

U góry całość przykrywa mur nadwodny (oczep) mniej lub więcej masywny, niekiedy betonowany w deskowaniach na miejscu budowy (program uprawnienia budowlane na komputer).
W zasadzie można rozróżnić dwie grupy tego rodzaju nabrzeży:
- nabrzeża z prefabrykatów stanowiących na pełną wysokość (a przynajmniej na pełną głębokość basenu) jednolitą całość, czyli nabrzeże kątowe - wspornikowe,
- nabrzeża składane z kilku elementów, czyli nabrzeża kątowe - tarczowe.
- stężenie wzdłużne nabrzeża. Za nabrzeżem zastosowano zasyp odciążający z filtrem żwirowym.

Tu nabrzeże składa się z ustawionych na podsypce elementów o odbojowej ścianie sklepionej. Ciężar elementu (bez oczepu) wynosi ok. 25 000 kG. Sklepienie pozwala na znaczne zmniejszenie grubości ścianki (0,2 m), a równocześnie cofając jej powierzchnię we wnęki, chroni ją przed bezpośrednim zetknięciem się ze statkami (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ponadto sklepienie pracuje jako ściskane, dzięki czemu unika się pęknięć w betonie. Konstrukcję nadwodną stanowi belka żelbetowa o grubości 0,70 m. Także dno elementu wymaga większej grubości (0,4 m) niż ścianki zastrzałowe, stanowiące opory sklepienia (0,2 m). Na stykach dla sąsiednich elementów ze sobą wytwarza się zamki wypełnione betonem po ustawieniu elementów. Charakterystyczny jest ząb w podstawie dna, polepszający stateczność konstrukcji z uwagi na siły poziome. I tu stosuje się zwykle zasyp odciążający z kamienia.
Rozwój prefabrykacji, a zwłaszcza rozpowszechnienie betonów sprężonych, pozwala na urozmaicenie projektów w poszukiwaniu rozwiązań ekonomicznych.
Dwa rozwiązania ażurowe zupełnie już nietypowe, które nawet trudno sklasyfikować jako konstrukcje kątowe. W rozwiązaniu ścianę stanowi ukośna płyta oparta na wspornikowych żebrach wyrastających z ażurowej konstrukcji dna (uprawnienia budowlane).

Podstawa tarczy

Płyta ta nie dochodzi do dna, lecz pozostawia 2 m prześwit wypełniany pryzmą kamienia, która służy jako sączek odwadniający nabrzeże przy bardzo niskich stanach wody w basenie (poniżej podstawy budowli) i zmniejsza siły poziome działające na płytę (program egzamin ustny).
Cechuje je mniejsze parcie gruntu, ograniczone (jak to pokazano na rysunku) tylko do górnej części konstrukcji (nad wałem kamiennym). Elementy długości 5 m (podobnie jak w poprzednim rozwiązaniu) mogą być albo prefabrykowane w całości, albo składane z kilku części.

Najbardziej znane rozwiązanie składa się z podwaliny w postaci rzędu bloków (tzw. oporowych) o wymiarach 5x2x2 m, z drugiego rzędu postawionych na dolnym bloków montażowych (o tych samych wymiarach, tylko ułożonych dłuższymi blokami równolegle do linii nabrzeża) oraz z tarczy z elementów stalowych Larssen IV (złożonych przez nawleczenie zamków na siebie), o wymiarach: pionowym 10 m i poziomym 8 m, opierającej się na czterech blokach oporowych (opinie o programie). Podstawę tarczy stanowi wnęka równoległa do lica nabrzeża, wykształcona w górnych powierzchniach bloków w odległości 40 cm od ich krawędzi odwodnej. Wnęka ta o przekroju trapezowym, głębokości 50 cm i szerokościach górnej 50 cm i dolnej 40 cm, wyłożona jest blachą stalową o grubości 10 mm. Odwodna ściana wnęki stanowi podporę dla tarczy, odpowiednio uzbrojoną wkładkami zakotwionymi w głębi bloku (segregator aktów prawnych).

Tarcze u góry (nad poziomem wody) są zakotwione w sposób zwykle spotykany w nabrzeżach oczepowych o ściankach stalowych za pomocą stalowych ściągów ze stali okrągłej. (W danym konkretnym wypadku ściągi mają średnicę 76 mm, długość 20 m, i są rozłożone co 2 m). Ściągi połączone są ze ścianką poprzez dwa poziome ceowniki. Element kotwiący stanowi ściana kotwiąca również z elementów Larssen IV, jednakże krótszych (promocja 3 w 1). Całość uchwycona jest u góry wąskim oczepem żelbetowym, monolitycznym, dochodzącym do powierzchni terenu. W miejscu umocowania pachołów szerokość oczepu poszerzono.