Śrubowe występy

Omawiając różne rodzaje pali nie można pominąć pali zawiercanych, wymienianych prawie w każdym podręczniku przy opisie fundamentowań sztucznych (program uprawnienia budowlane na komputer). O charakterze tych pali można sądzić. Śrubowe występy przymocowane są do końców rur stanowiących oparcie konstrukcji i otwartych od dołu. Pale o śrubowym zakończeniu były niejednokrotnie stosowane do oparcia pod wodą takich urządzeń, jak lekkie latarnie morskie, pomosty wyładunkowe itp. Pale takie zapewniają regularną formę trzona i szybkość pogrążania w grunt przy wykonaniu. J. Rychter podaje sporo wiadomości o tych palach zaznaczając, że są one tanie i bardzo korzystne, póki opór przy zawiercaniu jest mały, natomiast przy wielkim oporze stają się dość drogie. W innych źródłach spotykamy wzmianki, że przejście tymi palami przez piaski napotyka na duży opór i że wówczas zaleca się stosować wpłukiwanie, jak również uwagi, że trzeba zwracać uwagę na wytrzymałość trzona na skręcanie.

Jeżeli wziąć pod uwagę, że wkręcanie studzien tzw. abisyńskich grozi nieraz urwaniem ich trzona przy względnie wąskich występach śruby i że nawet przy wkręcaniu lanych żeliwnych znaków wysokościowych (reperów) w twardym gruncie spoistym zdarza się urwanie ich trzona, należy zgodzić się z uwagami niektórych autorów, że pale te mogą nadawać się raczej tylko w gruntach słabych. Ponieważ pale te opierają się właściwie tylko swą podstawą, a opór tarcia gra nikłą rolę wobec małej średnicy ich trzona, więc nośność tych pali jest nieduża (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Drewniany pal

Pod tą nazwą będziemy omawiali pale wytworzone w dolnej części z drewna, a w górnej z żelbetu. Pomysł tych pali nie został oparty na jakichkolwiek względach technicznych, lecz wyłącznie na oszczędnościowych. Ponieważ pale drewniane są znacznie tańsze od żelbetowych, więc można wbić drewniany pal do tej głębokości, gdzie uzyska on nośność należytą, a wyżej nasadzić trzon żelbetowy (uprawnienia budowlane).

Po wbiciu pala zrywa się z głowicy jego obręcz ochronną. Następnie do otworu palowego w gruncie opuszcza się po prowadnicach katara specjalne urządzenie maszynowe, które za pomocą świdra wywierca otwór w środku głowicy pala. Później przy ruchu obrotowym nóż coraz to niżej zbiera zewnętrzną część tej głowicy i pozostawia pośrodku duży czop. Gdy górna część pala drewnianego została poddana takiemu obrobieniu, opuszcza się na nią gilzę wzmocnioną uzwojeniem z drutu, a zaopatrzoną na dole w otwór, który dokładnie obejmuje czop; po czym środkiem wprowadza się jeszcze pręt stalowy, a zabetonowaniem gilzy kończy wykonanie pala (program egzamin ustny).

Jak widać z tego, wykonanie pali kombinowanjmh wymaga specjalnych skomplikowanych urządzeń do obróbki głowicy pala drewnianego i stwarza w miejscu połączenia słabe miejsce. Z tego względu może mieć ono zastosowanie tylko przy stosunkowo niedużych obciążeniach pojedynczych pali i gdy jednocześnie chodzi o zapewnienie dużych oszczędności (opinie o programie). Trzeba tu jeszcze zwrócić uwagę, że niedobór drewna w naszej gospodarce ogólnej może nieraz powstrzymać przed użyciem tych pali. Pale stalowe o przekroju rurowym otwartym u dołu lub dwuteowym, zwłaszcza dwuteowym o szerokich stopach, są nieraz zalecane, gdy chodzi o oparcie się na masywnej skale (segregator aktów prawnych). Pale te są z korzyścią stosowane, gdy zachodzi potrzeba przebicia się do skały na dużą głębokość; ze względu bowiem na niewielki przekrój stali stosunkowo łatwo da się je wbijać w grunt, a także łatwo i dobrze przedłużać. Uważa się, że mogą one być bez trudności stosowane do głębokości 16 m, aczkolwiek były wypadki wbijania tych pali do 30 m (promocja 3 w 1).