Staranne wykończenie powierzchni

Pośrodku pomieszczenia w którym wykonuje się_ licowanie, ustawia się skrzynię do zaprawy i obok niej układa się zapas płytek. Przy licowaniu powierzchni pionowych używany jest dodatkowo specjalny, rozbieralny stolik - skrzynia. W stoliku skrzyni mieści się gotowa zaprawa, a na jego półkach układa się rębem zamoczone uprzednio w wodzie i wysortowane płytki. Wymiary skrzyni 60 x 40 x 15 cm, półek 40×25 cm, wysokość od podłogi do wierzchu skrzyni 65 cm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy układaniu dolnych rzędów majster siedzi na ławeczce, a pomocnik podaje mu płytki z nałożoną już zaprawą. Przy licowaniu ścian na poziomie przewyższającym wzrost człowieka ustawia się stolik-skrzynię na rusztowaniu, na którym pracuje majster. Przy licowaniu sufitów opisana organizacja miejsca pracy pozostaje bez zmian, jedynie cały sprzęt przenosi się na poziom rusztowania, z którego majster wykonywa robotę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Robota przy licowaniu wykonywana jest przez zespół trzech robotników. Robotnik III kategorii wykonuje prace pomocnicze: sortowanie płytek według wymiarów i odcieni, moczenie płytek w wodzie, podawanie układaczowi wysortowanych płytek i gotowej zaprawy (niekiedy i przygotowanie zaprawy), oczyszczenie i zwilżenie powierzchni podłoża, przygotowanie rzadkiej zaprawy cementowej do zalania spoin, oczyszczenie i zmycie okładziny. Dwaj robotnicy V i IV kategorii wyznaczają punkty kierunkowe, szlifują i dzielą płytki oraz wykonują właściwą robotę oblicowania (uprawnienia budowlane).

Kiedy wymagane jest staranne wykończenie powierzchni, wówczas robotę wykonuje się według znaków kierunkowych. Takie licowanie nazywa się również wyważone. Nazwa ta pochodzi stąd, że przy takim sposobie wykonania powierzchnia licowa powinna być nie tylko równa, ale i dokładnie sprawdzona, tzn. pionowa (a na sufitach sprawdzona poziom- nicą tzn. pozioma). Regularność powierzchni osiąga się przez ułożenie na licowanej konstrukcji płytek kierunkowych. Płytki kierunkowe powinny leżeć w jednej płaszczyźnie. Płytki lub znaki kierunkowe rozmieszcza się w odległości 0,75-9-1 m od siebie (program egzamin ustny).

Znaki kierunkowe

Średnia, normalna grubość warstwy zaprawy przy licowaniu według znaków kierunkowych wynosi około 20 mm. Jednakże ściany miewają odchylenia od pionu i miejscami pewne nierówności. Licowanie według znaków kierunkowych powinno usunąć wszelkie nierówności i doprowadzić powierzchnię licową ściany do położenia pionowego (powierzchnię sufitu do poziomu). Dlatego w miejscach najhardziej wystających warstwa zaprawy musi mieć grubość najmniejszą, a mianowicie około 12-M5 mm. W innych miejscach, zależnie od nierówności, grubość jej może być większa i niekiedy znacznie przekraczać 20 mm (opinie o programie).

W wypadku istnienia na powierzchni dużych wyrw, przekraczających normalną grubość warstwy zaprawy, należy wbijać gwoździe omotane drutem. Prostokąt przedstawia powierzchnię jednej ze ścian pomieszczenia. Dolna linia stanowi granicę ściany z podłogą, górna z sufitem. Dwie linie boczne ograniczają ścianę z boków i stanowią wewnętrzne naroża utworzone przez przecięcia ściany z dwoma sąsiednimi. Robotę zaczyna się od spraw (segregator aktów prawnych).

Rozmieszczenie znaków kątów. Następnie w górnej imakowych “a ścianie, części ściany, w odległości około 20 cm od sufitu i 5-6 cm od naroży, Wbija się dwa gwoździe, lecz nie całkowicie, pozostawiając od główek do ściany 2-3 cm. Wystająca część gwoździa odpowiada grubości przyszłej okładziny. Na gwoździach, tuż przy główkach, naciąga się sznur i mniej więcej pośrodku wbija się gwóźdź 3, tak aby główka jego dotykała sznura (promocja 3 w 1). Od główki gwoździa 1 opuszcza się pion; dla wygody, sznur pionu może być nawinięty na szpulę z korbką. W dolnej części ściany wbija się przy pionie gwóźdź 4, a pośrodku między 1 i 4 gwóźdź 5 też w taki sposób, aby ich główki tylko dotykały spuszczonego sznura z pionem. Powtarzając te same czynności przy gwoździach 2 i 3 wbija się gwoździe 6,7, 8 i 9.