Stosowanie układu zamkniętego

Znaczna większość instalowanych obecnie młynów to dwukomorowe młyny kulowe pracujące w układzie zamkniętym z separatorami (program uprawnienia budowlane na komputer). Umożliwia to elastyczne regulowanie powierzchni rozwiniętej cementu, tym bardziej, że nowoczesne separatory zaopatrzone są w układy regulacyjne umożliwiające zdalne nastawianie granicy rozdziału ziarn w czasie ruchu instalacji.

Wobec konstruowania obecnie jednostek młynowych o bardzo dużych wydajnościach, zamknięty układ mielenia ma tę dodatkową zaletę, że w trakcie obiegu materiał stygnie, gdyż duże ilości ciepła wytwarzanego w czasie intensywnego mielenia stosunkowo łatwo tracone są podczas pneumatycznego bądź mechanicznego transportu materiału (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Stosowanie układu zamkniętego znalazło swoje uzasadnienie w tym okresie, gdy pod naciskiem odbiorców przemysł cementowy musiał swój produkt mleć coraz drobniej, osiągając powierzchnie właściwe przekraczające orientacyjny wskaźnik 3000-3500 cm2/g BI.

Tak drobne mielenie cementu w młynach przelotowych nieuchronnie prowadzi do aglomerowania się najdrobniejszych cząstek na powierzchni mielników, co amortyzuje zderzenie kul i w ostatecznym wyniku utrudnia proces mielenia i drastycznie podwyższa jednostkowe zużycie energii (uprawnienia budowlane).
Zmiany jednostkowego zużycia energii obu układów mielenia w funkcji powierzchni właściwej.

Z przebiegu obu krzywych wolno wnioskować, że do ok. 3300 cm2/g oba układy mielenia, tj. układ przelotowy i zamknięty, są pod względem energetycznym równowartościowe; jednostkowe zużycie energii jest przy tych samych powierzchniach właściwych identyczne dla obu układów - krzywe pokrywają się w swym początkowym odcinku prostoliniowymi. Powyżej orientacyjnej granicznej wartości powierzchni właściwej, wynoszącej 3300 cm2/g, krzywe rozchodzą się; krzywa dotycząca układu przelotowego wyraźnie wygina się ku górze; świadcząc o tym, że nawet stosunkowo niewielki dalszy przyrost powierzchni właściwej wymaga przy tej metodzie dodatkowych, nieproporcjonalnie dużych nakładów energii (program egzamin ustny).

Cement portlandzki

Inaczej wyglądają te stosunki w przypadku mielenia w układzie zamkniętym; odpowiednia krzywa powyżej granicznej powierzchni właściwej 3300 crfiVg biegnie dalej prostoliniowo i dopiero powyżej ok. 4000 cm2/g odgina się ku górze. Wygięcie to jest jednak bardzo łagodne, co świadczy o tym, że dodatkowe rozwinięcie powierzchni cementu uzyskuje się w tym układzie kosztem niewiele większego zużycia energii (opinie o programie).

Tak więc do mielenia normalnych cementów portlandzkich o powierzchni właściwej 2800-H3300 cm2/g uzasadnione jest stosowanie prostego i pewnego w ruchu otwartego układu mielenia, natomiast mielenie cementów specjalnych, o powierzchniach właściwych 3300-5000 cmVg trzeba prowadzić przy zastosowaniu instalacji młynowych pracujących w układzie zamkniętym. Instalacje takie są jednak o ok. 20-25% droższe od wielo- komorowych młynów rurowych przelotowych (układ otwarty), które mają ponadto cenną zaletę większej pewności ruchu (segregator aktów prawnych).

Okoliczności te skłoniły ostatnio do zaprojektowania przelotowego, otwartego układu młynowego, który umożliwiłby ekonomiczne mielenie cementu do powierzchni właściwej ok. 5000 cmVg i to bez nadmiernego ogrzewania produktu, co - jak wiadomo - prowadzi do częściowej dehydratacji gipsu, powodującej w następstwie tzw. „fałszywe wiązanie” cementu. Koncepcja ta polega na wykorzystaniu dawnego spostrzeżenia, że najdrobniejsze ziarna cementu tym trudniej aglomerują się i tym trudniej tworzą amortyzującą i utrudniającą mielenie powłokę na mielnikach, im mniejsze są wymiary mielników. Duńska firma F. L. Smidth & Co A/S oferuje instalację młynową zestawioną z dwóch młynów przelotowych w układzie tandemu. Młyn pierwszy, dwukomorowy przemiela wprowadzony do niego klinkier do powierzchni 2800-^-3200 cmVg, a młyn drugi, jednokomorowy przejmuje produkt z młyna pierwszego i rozwija powierzchnię miewa do 5000 cmVg, a nawet wyżej (promocja 3 w 1).