Studnie żeliwne

Studnie żeliwne niegdyś były stosowane w łatwych warunkach opuszczania; jednakże z tych względów, że trudno jest wytwarzać boczne pochylenie i że zbyt kosztowne byłoby nadawanie im należytego ciężaru, trzeba również żeliwo czy stal odrzucić, jako materiał do zwykłych studzien opuszczanych (dalej wspomnimy o studniach z zastosowaniem wtłaczania, gdy stal jest materiałem odpowiednim) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy projektowaniu studzien należy liczyć się z tą możliwością, że przy opuszczaniu dolna część studni natrafi na grunty zupełnie słabe, a górna będzie zaciśnięta w warstwach bardziej zwartych; w tych warunkach grozi zawsze niebezpieczeństwo urwania się dolnej części. Aby tego uniknąć należy wprowadzać pionowe pręty stalowe, obliczone na utrzymanie ciężaru studni. Pręty te należy rozmieszczać równomiernie w odstępach nie większych niż 0,75-Pl m i wiązać je w pionie co 1,5-2 m z prętami poziomymi, umieszczonymi wzdłuż obwodu studni murowanej z cegły. Gdy studnię wykonuje się z betonu, wystarcza zwykłe łączenie prętów okrągłych, stosowane w konstrukcjach żelbetowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Parcie gruntu na obudowę studni zarówno prostokątnych, jak i okrągłych należy przyjmować według zwykłych wzorów przy występowaniu parcia geodynamicznego. Wobec dużych wymiarów studzien okrągłych nie należy uwzględniać zaokrąglenia powierzchni zewnętrznej, co dawałoby pewne zmniejszenie wielkości nacisku na studnie małej średnicy. Ponieważ przy opuszczaniu studni zawsze wytwarza się mniejszy lub większy lej, wiążący się z naruszeniem stateczności otaczającego gruntu, więc jest zupełnie uzasadnione wprowadzanie do obliczeń wartości parcia gruntu w stanie rozpoczynającego się ruchu, a nie w stanie spokoju (uprawnienia budowlane).

Studnie prostokątne

Przy budowie studzien okrągłych betonowych nie ma potrzeby przeprowadzać obliczenie wytrzymałości konstrukcji. Wobec konieczności nadania studni potrzebnego ciężaru dla przezwyciężania oporu bocznego, ściany studni zawsze muszą otrzymać dużą grubość (ok. 1 m). Jeżeli przeliczyć powstające naprężenia nawet przy niesymetrycznym, zwiększonym o 50% parciu gruntu z jednej strony, to naprężenia rozciągające w betonie nie przekroczą dopuszczalnych (program egzamin ustny). Studnie prostokątne należy wykonywać z żelbetu i przeprowadzać obliczenia jak dla układów ramowych.

Opuszczanie studzien najlepiej rozpoczynać z terenu, który nie jest zalany wodą. Nawet w tych wypadkach, gdy miejsce opuszczania studni znajduje się pod wodą, lecz woda jest płytka, jest rzeczą korzystną wykonać nasyp i wytworzyć nad wodą występ brzegu lub nawet sztuczną wysepkę. Rozpocząć pracę należy od zmontowania noża studni. Zwykle nóż zaprojektowany w konstrukcji stalowej trafia na budowę w gotowych odcinkach, które na miejscu trzeba powiązać śrubami. W tym celu układa się na terenie ściśle do poziomu krótkie odcinki bali drewnianych, na których ustawia się również dokładnie do poziomu cały obwód noża (opinie o programie). Odcinki bali drewnianych układa się w ten sposób, żeby później przy kolejnym ich podkopywaniu łatwo je było wyjmować od wewnątrz studni, po zwolnieniu od nacisku noża. Po zmontowaniu konstrukcji noża wypełnia się wolną w niej przestrzeń w razie potrzeby betonem, a następnie nadbetonowuje lub nadbudowuje ściany na wysokość 2-3 m ponad terenem. Niższe nadbudowywanie wywołałoby w pracy przy opuszczaniu zbyt dużo przerw, potrzebnych na deskowanie, zbrojenie, betonowanie i stwardnienie betonu, natomiast wyższe zmuszałoby niepotrzebnie do zbyt wysokiego podnoszenia gruntu wyjmowanego ze środka studni (segregator aktów prawnych).

Nieraz można spotkać się z opinią wykonawców, że studnie z muru ceglanego są dogodniejsze w wykonaniu niż betonowe lub żelbetowe, gdyż mur szybciej twardnieje i nie potrzeba deskowań oraz usztywnień niezbędnych przy murach betonowych (promocja 3 w 1). Jak już wspomnieliśmy, można wybierać rodzaj obudowy jedynie dla studni kołowych, gdyż dla prostokątnych materiałem może być tylko żelbet.