Stwardniały zaczyn uprawnienia budowlane

Według Bajkowa kamień cementowy, tj. związany i stwardniały zaczyn, stanowi niejednorodny system, złożony częściowo z układów krystalicznych a częściowo z układów żelazowych, które z czasem przechodzą w mikroagregaty krystaliczne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ziarno cementu wydzielające kryształy w postaci wąsów w wyniku reakcji z wodą. Dalszy etap zagęszczania się splotu kryształów w kształcie włókien wyrastających z ziarn cementu.
Proces hydratacji każdego ziarna rozpoczyna się na jego powierzchni i postępuje sukcesywnie ku środkowi. Wytwarzająca się na obwodzie ziarna warstwa żelu jest jednak dosyć wodoszczelna i po osiągnięciu pewnej grubości uniemożliwia praktycznie uwodnienie samego środka. Wiązanie cementów jest procesem egzotermicznym, tzn. podczas wiązania wydziela się ciepło w dość dużych ilościach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Najwięcej ciepła wydziela wapno CaO bo aż 275 kalorii (na gram). Ze związków cementu najkaloryczniejszy jest glinian trójwapniowy. Charakterystyczne jest przy tym to, że różnica w ilości wydzielanego ciepła w stosunku do innych związków jest szczególnie duża w pierwszych dniach wiązania i twardnienia (uprawnienia budowlane). W późniejszym czasie ilość wydzielanego ciepła jest już niewielka, lecz rozciąga się na dłuższy okres czasu. Można z tego wyciągnąć dwa wnioski:
pierwszy wniosek, że proces chemiczny hydratacji trwa wiele miesięcy a nawet lat i drugi wniosek, że w przypadku glinianów wapnia większa część tego procesu przebiega w ciągu pierwszych kilku dni. Ilość wydzielanego ciepła może bowiem być miernikiem intensywności hydratacji.
Jak już poprzednio wspomniano, w wyniku hydratacji naokoło każdego ziarna cementu wytwarza się warstwa żelu (program egzamin ustny). W miarę zwiększania swej grubości żel coraz bardziej utrudnia dostęp wody do środka ziarna. Powoduje to zwalnianie tempa hydratacji i przeciąga sam proces na długie miesiące, a nawet lata.

Technologia betonu

Pozostałe trzy związki cementu wymienione w tabl. 5-3 są mniej egzotermiczne i w pierwszym okresie wydzielają ciepło nie tak intensywnie. Większość ciepła hydratacji wydzielają one po około 28 dniach a więc znacznie później niż gliniany wapnia. Powyższe rozważania są istotne dla technologa betonu. Pozwalają one bowiem na podstawie składu mineralnego wnioskować o cechach termicznych cementów.

Ich właściwości egzotermiczne powinny być brane pod uwagę przy stosowaniu cementów dla różnych warunków budowy. Przy betonowaniu dużych bloków betonowych, np. zapór wodnych, w wyniku wydzielania się ciepła przy hydratacji cementu temperatura wewnątrz bloków betonowych może wynosić 50°C a nawet i więcej. Stygnąc blok taki kurczy się tworząc rysy (opinie o programie). Zapora betonowa staje się nieszczelna, powstają przecieki. Niejednokrotnie w celu zapobieżenia tym ujemnym skutkom trzeba instalować specjalne urządzenia chłodzące. Natomiast przy robotach zimowych egzotermia cementu jest zjawiskiem bardzo korzystnym.

Czas wiązania cementu określa się za pomocą tzw. igły Vicata. Posiada ona różne modyfikacje w zależności od specyficznych warunków danego kraju i opinii miejscowych specjalistów. W Polsce igła Vicata i sposób dokonywania nią pomiarów określona jest w normie PN/B-04300. Normy dla każdego gatunku cementu określają minimum czasu dla początku i maksimum dla końca wiązania (segregator aktów prawnych). Po zastanowieniu się dochodzimy jednak do wniosku, że igła Vicata jest właściwie tylko miniaturową prasą o ustalonym przez normy ciężarze i powierzchni tłoczka. Wywiera więc ona jedynie na badany zaczyn znormalizowany nacisk. Dlatego też igłą Vicata mierzymy jedynie czas, w którym wiążący zaczyn cementowy osiąga przypadkowo przez normy ustaloną wytrzymałość^ a nie początek i koniec wiązania (promocja 3 w 1).

Przeprowadzone przez autora badania zmian oporu elektrycznego, czyli oporności właściwej w wiążącym zaczynie pozwoliły na opracowanie metody ścisłego pomiaru początku wiązania. Zmiany chemiczne, zachodzące w zaczynie cementowym w czasie wiązania, muszą wywoływać zmiany jego oporności właściwej. Po zmieszaniu cementu z wodą w pierwszej fazie następuje rozpuszczenie się wolnego CaO i alkalii zawartych w cemencie. Dalej następuje rozpuszczanie się glinianów wapnia a wreszcie krzemianów wapnia, w wyniku czego wydziela się dalsze wolne wapno. Woda zarobowa zamienia się w coraz bardziej nasycony roztwór wodorotlenku wapnia i tym samym jej przewodność właściwa jest coraz lepsza, a oporność właściwa spada. Proces ten jednak trwa tylko do chwili, gdy gliniany zaczną się uwadniać tworząc uwodnione gliniany oraz siarczanogliniany wapnia, a więc wiązać krystalicznie wodę z roztworu. Od tej chwili oporność właściwa zaczyna wzrastać. Hydratacja dalszych związków cementu powoduje ciągłą absorbcję wody i dalszy wzrost oporności zaczynu.
Wynika stąd, że minimalna wartość oporności właściwej zaczynu określa w czasie początek wiązania cementów.