Sugestia zamysłu

Autor traktuje wystąpienie konkretnej cechy biologicznej podobnie jak dające się statystycznie określić prawdopodobieństwo wyrzucenia określonej liczby oczek na kostkach do gry. A przecież te dwa typy procesów są niejednakowe. Między oczkami kostki nie ma żadnych odniesień. Nie wpływają one na siebie nawzajem ani podczas równoczesnego rzutu dwu kostek, ani w rzutach sukcesywnych. W grze w ruletkę liczba wylosowana nie zależy od wylosowanych poprzednio, toteż nie można skonstruować „systemu” wygrywania. Natomiast struktury materialne cechują się relacyjnością; stan każdej cząstki materialnej zarówno zależy od innych, jak i wpływa na nie; zdarzenia wcześniejsze wpływają na późniejsze. Tej różnicy Dawkins zdaje się nie dostrzegać (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pora zająć się „ślepym Zegarmistrzem” Dawkinsa. „Zegarmistrz w tytule niniejszej książki - pisze autor - pochodzi ze słynnego traktatu osiemnastowiecznego teologa Williama Paleya. Jego opublikowana w roku 1802 Teologia przyrody czyli świadectwa istnienia i atrybutów Boga zaczerpnięta ze zjawisk przyrody to najlepiej znana ilustracja dowodu na podstawie stworzenia (…) Ogromnie cenię tę książkę (…) Jej autor odczuwał wielki szacunek dla złożoności świata ożywionego i zdawał sobie sprawę, że potrzebne tu jest wyjaśnienie jakiegoś bardzo szczególnego rodzaju. Jedyna kwestia - prawda, że bardzo istotna! - co do której się mylił, to samo wyjaśnienie” (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Według Paleya, ,.gdybyśmy znaleźli zegarek na wrzosowisku (…) jego precyzja i subtelność budowy narzuciłaby nam wniosek, że ten zegarek musiał mieć twórcę (…) który zaplanował jego konstrukcję i przemyślał jego użycie (…) Każda sugestia zamysłu, każdy przejaw projektu obecny w budowie zegarka występuje również w dziełach przyrody, z tą tylko różnicą, że w przyrodzie wszystko jest większe i lepsze, i to w stopniu przekraczającym wszelkie rachunki” (uprawnienia budowlane). Ale - pisze Dawkins - „Paley jest w błędzie, błądzi rażąco i dramatycznie”. Zdaniem autora Ślepego zegarmistrza, rozmaite traktaty teologiczne temu zagadnieniu poświęcone, ba, nawet wszelkie mity o powstaniu świata dają się sprowadzić do wiary w „zależność od świadomej decyzji jakiejś nadnaturalnej Istoty". „Wszystko, co można o takich przekonaniach powiedzieć, to tylko tyle, że są zbędne” (program egzamin ustny).

Wspaniałość Natury

Skąd u wielebnego Paleya pojawił się zegarek i Zegarmistrz? Jest to oczywiście echo nowożytnego mechanicyzmu zainicjowanego przez Descar- tes’a, a spopularyzowanego przez Newtona czy La Mettriego w jego książce Człowiek - maszyna. Skoro świat jest mechanizmem, to jego Stwórca musi być mechanikiem. Myślicielom nowożytnym zabrakło zrozumienia, że zależność stworzenia od Stwórcy jest zupełnie innego rodzaju, a stwarzanie - to nie majsterkowanie (opinie o programie).

Jeżeli człowiek nowożytny zadowalał się wyjaśnianiem rzeczywistości przez odwołanie się do mechaniki, to dlatego, że takie wyjaśnienie dawała mu ówczesna nauka. Także osoby wierzące mogły akceptować koncepcję Boga-Zegarmistrza. Kiedy już zdawało się, że nauka jest o krok od wyjaśnienia wszelkich zagadek Wszechświata, a religia dostarczała stosownej pociechy duchowej, teoria ewolucji wstrząsnęła tym błogostanem (segregator aktów prawnych).

Wspaniałość Natury wyprowadzała z równowagi także naukowców. Kiedy w 1940 roku Donald Griffin „po raz pierwszy zaprezentował zdumionym zoologom swoje odkrycie echolokacji u nietoperzy, pewien wybitny uczony był tak pełen oburzonego niedowierzania, że pochwycił jego współpracownika za ramiona i potrząsając nim domagał się zapewnienia, że bynajmniej nie chcieliśmy sugerować czegoś tak nie do przyjęcia” (promocja 3 w 1). Nic dziwnego, że niedowierzanie wobec ewolucji cechuje również teologów. Biskup Birmingham Montefiore, którego Dawkins najpierw obdarza komplementami, żeby za chwilę pogrążyć, „często posługuje się argumentacją, którą można by określić mianem Dowodu na Podstawie Niedowierzania: (…) To niemożliwe (…) Jak mógłby powstać na drodze ewolucji organ tak skomplikowany?” Jest to - jak słusznie ocenia Dawkins - niezwykle słaba argumentacja. „Niekiedy sprowadza się ona po prostu do ignorancji”.