Suszenie półfabrykatów

Suszenie półfabrykatów odbywa się na półkowych wózkach tunelowych z ładowaniem czołowym (o 8 półkach) lub bocznym (o 12 półkach). Usytuowanie wyrobów w kierunku strumienia gazowego w tunelu zapewnia obmywanie największej ich powierzchni. Pustaki należy układać tak, aby kierunek wyrobów pokrywał się z kierunkiem przepływu nośnika ciepła (program uprawnienia budowlane na komputer).

Istotne polepszenie pracy suszarek, wymagające jednak dodatkowego nakładu energii, osiąga się przy recyrkulacji nośnika ciepła przez pobranie go z pierwszej pozycji wózków i skierowanie przez wąskie szczeliny w stropie do środkowej części tunelu, np. na czwartą lub dziesiątą pozycję. Sposób ten jest korzystny jedynie w tym przypadku, jeżeli sposoby prostsze zmiany warunków obmywania wyrobów nośnikiem ciepła lub zmiany miejsc doprowadzania i odprowadzania nośnika nie dają rezultatu. Recyrkulacja pozwala wyrównać pole temperatur wzdłuż przekrój u pionowego i znacznie przyspieszyć suszenie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Charakterystyka parametrów suszenia w zakładzie zależy od właściwości surowców i kształtu wyrobów i dlatego jest bardzo różnorodna. Czas suszenia cegły wynosi 12-48 h, temperatura końcowa uchodzącego nośnika ciepła 25-30°C, jego wilgotność względna 75-95%, prędkość przemieszczania się nośnika ciepła w tunelu 0,8-2,0 m/s. Wilgotność początkowa masy wynosi 18-25%, a wilgotność końcowa 6-8%.

Suszenie i wypalanie na wózkach piecowych. Głównymi wadami suszarek o działaniu ciągłym są: konieczność przeładowywania półfabrykatów na wózki piecowe, duże zużycie stali do budowy suszarek i konieczność budowy oddziału suszarń i czego (uprawnienia budowlane).

Zastąpienie wózków suszarniczych wózkami piecowymi z .układaniem surówki w stosy i połączenie suszenia z wypalaniem stanowi rozwiązanie ulepszone. Jednak przy zastosowaniu tego rozwiązania występują również pewne trudności (program egzamin ustny).

Reakcje w procesie wypalania

Polegają one na:

1. konieczności wyprodukowania dostatecznie wytrzymałej na ściskanie - 0,2-f- -r0,3 MN/in² (2-;-3 kG/cm²) surówki, którą można byłoby układać „w jodełkę” bezpośrednio na wózek pieca tunelowego,
2. konieczności znacznego (5-8-krotnego) rozcieńczania powietrzem gazów spalinowych, doprowadzanych z części wypałowej połączonego urządzenia cieplnego, co wymaga wzmocnienia zasobów trakcyjnych,
3. pokonaniu komplikacji w regulowaniu parametrów suszenia i wypalania w takim połączonym urządzeniu. Niemniej jednak należy suszyć i wypalać surówkę o niskich wilgotnościach z zastosowaniem pomp próżniowych o dużej mocy. Radykalni! rozwiązanie tego problemu można uzyskać przez jednorzędowe rozmieszczenie wyrobów i zastosowanie wypalania szybkościowego (opinie o programie).

Reakcje w procesie wypalania glin zwykłych. Wiadomo, że proces wypalania wyrobów ceramiki budowlanej może być umownie podzielony na cztery okresy: J) podgrzewania do temperatury’ 200°C, dosuszania (usuwania wody fizycznej z gliny),

1. nagrzewania do temperatury 700°C (usuwania z gliny wody chemicznie związanej),
2. dalszego nagrzewania do temperatury wypalania 980-1000°C (dojrzewania czerepu),
3. studzenia wypalonych wyrobów, powolne do temperatury 500°C i szybkie - od 500 do 50°C. (segregator aktów prawnych)

Reakcje te uzupełnia wypalanie paliwa z wyrobów, jeżeli wprowadzono je do gliny w czasie przygotowywania masy; ilość wprowadzonego paliwa do masy może stanowić 70 ; 80% ilości paliwa niezbędnego do wypalenia. Wymieniony podział na okresy nie ujawnia istoty reakcji w glinie w procesie wypalania. W’ produkcyjnym procesie wypalania wyrobów nie osiąga się nigdy równowagi termodynamicznej. Niemniej jednak można obliczyć izobaryczno-izotermiczny potencjał. Z niektórych reakcji w celu ustalenia możliwości pojawienia się tych lub innych faz w glinie w czasie jej wypalania.

W czasie wypalania występuje w zwykłych glinach siedem głównych rodzajów reakcji:

1. wydzielanie się wody higroskopijnej z minerałów ilastych i wody z alofanoidów, jeżeli takie są obecne w glinie,
2. utlenianie domieszek organicznych,
3. wydzielanie się wody konstytucyjnej, tj. odwadnianio minerałów ilastych,
4. reakcje (promocja 3 w 1).

Druga grupa reakcji utlenienie domieszek organicznych charakteryzuje się efektem endotermicznym 2 w temperaturze 300-400°C. Część tych domieszek może pozostać nie wypalona (przy szybkim wzroście temperatury oraz niewyrystarczającym doprowadzaniu i dyfuzji tlenu z atmosfery w głąb wyrobu), co ujawnia się w postaci ciemnego rdzenia na przełamie wyrobu. Przy powolnym spalaniu się może nastąpić przemiana części węgla w grafit. Według Szłykowa, spalanie się części organicznych, wprowadzonych do gliny w postaci węgla, przebiega w dwóch.