System wentylacji ogólnej

Niebezpieczeństwo urządzeń wentylacyjnych polega na możliwości powodowania przez ich elementy (wentylatory) pożarów i przenoszenia ognia z jednego pomieszczenia do drugiego przez kanały i przewody wentylacyjne (program uprawnienia budowlane na komputer).
Z punktu widzenia przeznaczenia rozróżnia się wentylację nawiewną i wywiewną. Z uwagi na zasadę działania: naturalną i sztuczną; ze względu na zasięg działania - ogólną i lokalną.

Przy wentylacji ogólnej zasięg wentylacji obejmuje całe pomieszczenie ,przy lokalnej natomiast - określone miejsca lub poszczególne aparaty. Wreszcie z uwagi na zasadę urządzenia wentylacja może być centralna lub miejscowa. W pierwszym wypadku istnieje centralne urządzenie dla podawania powietrza, jego oczyszczania, nagrzewania itd. W drugim natomiast - istnieje szereg niezależnych sekcji przeznaczonych do obsługi oddzielnych pomieszczeń (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
System wentylacji ogólnej nie zabezpiecza powietrza od przenikania do niego szkodliwych zanieczyszczeń od źródeł ich powstawania, co może prowadzić do niebezpiecznych koncentracji wybuchowych i trujących.

Z tych względów stosowanie tego systemu w pomieszczeniach, gdzie intensywnie wytwarzane są wybuchowe pary
i pyły jest niewskazane. W tych warunkach właściwym systemem jest wentylacja lokalna, polegająca na odpowiedniej obudowie (kapsulacji) wszystkich niebezpiecznych przyrządów oraz na odprowadzeniu zanieczyszczeń bezpośrednio z miejsca ich powstawania (uprawnienia budowlane).

Przy wentylowaniu pomieszczeń, w których powstają niebezpieczne gazy i pyły, musi być zwrócona przede wszystkim uwaga na ich ciężar gatunkowy d w zależności od tego stosowane wywietrzanie dolne lub górne. Lekkie gazy, jak np. wodór, wymagają górnego odprowadzenia, gaz świetlny - górnego i dolnego, zaś gazy spalinowe i opary lekko zapalnych cieczy - dolnego (program egzamin ustny).

Łatwość przenoszenia pożaru

Ogólna lub lokalna wentylacja centralna posiada zwykle silnie rozwiniętą sieć przewodów i kanałów, które mogą ułatwić szybkie rozszerzanie się ognia. Z tego powodu nadmierna rozbudowa tego systemu jest niewskazana, szczególnie zaś tam, gdzie istnieją pomieszczenia o różnym stopniu niebezpieczeństwa ogniowego. W tych wypadkach pomieszczenia te powinny posiadać raczej własne miejscowe systemy nie łączące się ze sobą.
Z tych samych względów musi być ograniczone stosowanie systemu centralnej wentylacji obiegowej, przy której powietrze wywiane tłoczone jest po uprzednim oczyszczeniu z powrotem do pomieszczeń. Z uwagi na łatwość przenoszenia pożaru przez przewody nawiewne i wywiewne, system obiegowy nie powinien być stosowany w pomieszczeniach o dużym niebezpieczeństwie ogniowym.

Naturalna wentylacja ma zwykle zastosowanie w pomieszczeniach nie wymagających intensywnej wymiany powietrza i usuwania niebezpiecznych zanieczyszczeń. Dostateczną ochroną przeciwpożarową w tym wypadku jest wykonanie osobnych ogniotrwałych lub ognioodpornych kanałów wywiewnych dla każdego pomieszczenia z wyprowadzeniem ich ponad dach (opinie o programie).
Do urządzeń używanych w systemach wentylacji naturalnej mogą być odniesione żaluzje i wywietrzaki (deflektory), których działanie oparte jest na wykorzystaniu ciśnienia wiatru.
Możliwość działania żaluzji uzależniona jest od kierunku i siły wiatru; poza tym wymagają one obsługi (otwierania i zamykania) (segregator aktów prawnych).

Skuteczna natomiast praca dobrze skonstruowanych wywietrzaków zależy jedynie od siły wiatru. Do tego rodzaju wywietrzaków można zaliczyć np. deflektory Chanara, które w przekroju przypominają siedmioramienną gwiazdę, przy ostrzach której umieszczone są szczeliny. Działanie deflektora polega na tym, że przy ruchu powietrza na 1/6 jego powierzchni panuje od strony wiatru pewna nadwyżka ciśnienia w porównaniu z otoczeniem, zaś na 5/6 jego pozostałej powierzchni wytwarza się jakby „ciśnienie ujemne“, które powoduje wysysanie powietrza z pomieszczenia wentylowanego (promocja 3 w 1).