Tajemnica kolosalnej energii tsunami

Tajemnica kolosalnej energii tsunami leży w głębinach. Inne fale są jedynie „ornamentem" na powierzchni wody, smaganej wiatrami i sztormami. Fala sejsmiczna pulsuje w oceanie od jego dna aż po zalane słońcem górne warstwy wody. Gdy przechodzi ciąg tsunami, skutek na powierzchni jest niewielki - delikatne, niezauważalne wznoszenie i opadanie. Wzrost poziomu wody wynosi zaledwie 20 - 30 centymetrów, a chociaż fale te poruszają się z prędkością odrzutowca - około 700 kilometrów na godzinę - ich przejścia zwykle w ogóle nie zauważa się w ogólnym chaosie oceanicznego falowania. Dopiero gdy napotka stopniowo podnoszące się wybrzeże, ukazuje swoją potęgę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Praprzyczyną większości tsunami są procesy zachodzące w jądrze Ziemi, gdzie ruchy magmy zmuszają płyty skorupy ziemskiej do wyginania się i wciskania jednych pod drugie. Ruchy te mogą powodować albo podniesienie dna morskiego, często gdy część skorupy jest wypychana w górę, albo opadanie, kiedy jedna płyta kontynentalna obniża się pod naporem innej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dno morza przypomina wówczas skórę na bębnie, która została silnie uderzona pałeczką. Podobnie jak ruchy skóry wywołują wibracje powietrza wokół niej (którą słyszymy w postaci dźwięku), tak samo drgania dna morskiego wprawiają w ruch zalegającą nad nim wodę. Rodzi się tsunami oraz trzęsienie ziemi, wywołane tymi samymi ruchami skorupy naszego globu (uprawnienia budowlane).

Trzęsienie ziemi

Trzęsienie ziemi wyzwala energię w pobliżu miejsca swego powstania, natomiast tsunami może przemieszczać się na przestrzeni tysięcy mil przez ocean, aby bez ostrzeżenia uderzyć o jakieś odległe wybrzeże. Hawaje stosunkowo często doświadczają niszczącej mocy nadbiegających ze wszystkich kierunków fal sejsmicznych, leżą bowiem w samym środku otaczającego Pacyfik „Ognistego Pierścienia" (program egzamin ustny).

Nie wszystkie jednakże tsunami oddziałują na tak wielkich odległościach. Skutkiem wielu wstrząsów dna morskiego jest niszczycielski atak tsunami w tych rejonach wybrzeża, gdzie nastąpiły drgania skorupy ziemskiej. Po trzęsieniu ziemi na Alasce, w Wielki Piątek w roku 1964, nadeszło tsunami, które zalało budynki aż do trzeciego piętra. W Seward trzęsienie ziemi zniszczyło portowe rurociągi prowadzące do zbiorników oleju, który zapalił się, wywołał eksplozję i pokrył wodę płonącą warstwą. Fala sejsmiczna przyniosła ze sobą tę warstwę niczym olbrzymi przypływ ognia zalewający wybrzeże (opinie o programie).

Kolejne tsunami spotęgowały jeszcze tę katastrofę. Stalowe szyny kolejowe zostały rozgrzane do czerwoności, a kiedy gwałtownie schłodził je następny grzywacz, syczały i zwijały się niczym węże wyrastające z ziemi. Do nasze; wyobraźni silnie przemawia fakt że z powodu wzajemnej współzależności ruchom sił znanej jako tektonika płyt, Europa i Ameryka Północna oddalają się od siebie z prędkością około 2 centymetrów rocznie, czyli - jak obliczył pewien uczony - z prędkością rośnięcia naszych paznokci. Znacznie trudniej pojąć to, że potężne siły zdolne do przesuwania całych kontynentów po powierzchni Ziemi, niewidoczne i rzadko się uzewnętrzniające, powstają głównie pod wielkimi oceanami (segregator aktów prawnych).

Spojrzenie na powierzchnię oceanu przekonuje nas, że jest ona w nieustannym ruchu. Fale, prądy, rozkołys, pływy i piana stwarzają wrażenie nieprzerwanej aktywności wody. Jeszcze około 30 lat temu ludzie uważali, że stan dna morskiego jest zupełnym przeciwieństwem tego, co dzieje się na powierzchni. Uważano, że skały tworzące dno oceanu są prastare i nieruchome, a na nich zachodzi nigdy nie kończący się ruch osadów. Jednakże teoria płyt tektonicznych wykazała, iż mniemanie to jest bardzo odległe od prawdy. Całe dno oceanu zbudowane jest z młodych skał, z których żadna nie ma więcej niż 200 milionów lat; muszą więc być w ciągłym ruchu (promocja 3 w 1).