Uderzenia drewnianych ubijaków

Ponieważ kamień jest nieco uniesiony na zaprawie, przeto osadza się go ostrożnymi uderzeniami drewnianych ubijaków. Zwykle zaprawę rozściela się w ten sposób, aby spoina licowa pozostawała nie wypełniona na 1-1,5 cm w tym celu, aby później można było wykonać tzw. spoinowanie, tj. staranne wykończenie spoin (program uprawnienia budowlane na komputer).
Ciężar ciosu zawarty jest w granicach 80-200 kG.

Czynności wykonuje się jak w poprzednim przypadku z tą różnicą, że po ustaleniu położenia ciosu podnosi się go drągami stalowymi w taki sposób, aby się obrócił na około dolnej krawędzi i oparł się na podkładkę drewnianą. Następnie po naniesieniu zaprawy starannie osadza się go z powrotem.

Ciężar ciosu jest większy od 200 kG. Po zmoczeniu podłoża i kamienia i ustaleniu położenia ciosu na klinach nie rusza się go już z miejsca ze względu na duży ciężar. Spoinę licową poziomą unoszenia się papierem, pakułami, sznurem lub dranicami, a następnie plastyczną wpycha się starannie w spoinę z boku lub z tyłu za pomocą drewnianej lub stalowej łopatki. Ta ostatnia, wykonana z 6 mm, posiada specjalne zazębienia ułatwiające wepchnięcie zapraw Kliny wyjmuje się dopiero po stwardnieniu zaprawy.

Inny sposób zapełnienia spoiny wspornej polega na tym, że po uszczelnieniu spoiny poziomej lepi się dookoła kamienia wałek z gliny i w utworzony w ten sposób rowek wlewa się rzadką zaprawę. Ten sposób aczkolwiek często stosowany nie jest dobry, ponieważ nigdy nie wiadomo, czy i w jakiej mierze zaprawa wypełni spoinę wsporną.

Spoiny pionowe w przypadku c zalewa się rzadką zaprawą po uprzednim uszczelnieniu brzegów spoin pakułami, papierem, dranicami itp. W trakcie zalewania spoinę przepycha się drutem w celu usunięcia powietrza (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Układanie za pomocą żurawia. Ten sposób opłaca się przy dość ciężkich kamieniach nie nadających się do manipulowania ręcznego.

Początkowo każdy kamień zostaje ustawiony na sucho i wyregulowany do prawidłowego położenia klinami. Następnie żuraw podnosi po kolei każdy kamień, murarze nanoszą zaprawę na płaszczyznę wsporną nie zmieniając położenia klinów poziomych, po czym żuraw opuszcza kamień, a murarze regulują jego położenie, uszczelniają spoinę poprzeczną i zalewają ją zaprawą jak w przypadku. Jeżeli z jakichkolwiek powodów wypadłoby zdjąć cios już w czasie, gdy zaprawa zaczęła wiązać, to zaprawę trzeba zeskrobać, powierzchnie oczyścić i obmyć je wodą przed powtórnym ułożeniem ciosu.

Nie należy dopuszczać, aby na powierzchni licowej budowli powstawały zacieki zaprawy. Jeżeli jednak zacieki te się wytworzą, należy je usunąć przez oczyszczenie 5-10-procentowym roztworem kwasu solnego. Oczyszczone miejsca należy następnie starannie spłukać strumieniem wody pod ciśnieniem, aby nie dopuścić do reakcji kwasu solnego z tworzywem kamienia (uprawnienia budowlane).

Brudne linie

W budowlach miejskich spoiny zwłaszcza grubsze wywierają w elewacji niemile wrażenie brudnych linii. Wrażenie to można osłabić przez zastosowanie do spoinowania białego cementu portlandzkiego lub też przez nadanie krawędziom profilowanych kształtów, dzięki którym powstają cienie ukrywające spoiny (program egzamin ustny).

W celu zmniejszenia grubości spoin stosowana bywa niekiedy obróbka krawędzi. Jednakże takie ostre krawędzie mogą łatwo ulec uszkodzeniu zwłaszcza przy ciężkich ciosach. Aby utrzymać równe i cienkie spoiny, można w robotach bardziej cennych zastosować układanie kamieni na arkuszach lub paskach ołowianych grubości kilku mm. Oczywiście, że w tym przypadku kamienie nie są ze sobą spojone i mur jest słabszy niż przy użyciu zaprawy cementowej. Ołów musi być cofnięty o 3-H5 cm od lica muru, a zewnętrzne części spoin starannie wypełnione zaprawą cementową, ponieważ ołów stykając się z powietrzem utlenia się powodując nieładne zacieki.

W czasach dawniejszych znane było łączenie ciosów na wpusty. Ten sposób stosowano w fortecach i budowlach wodnych w celu zapewnienia murom większej spoistości. Dzisiaj, gdy mamy doskonale wiążące i wytrzymałe cementy i gdy koszt robocizny jest bardzo duży, sposób ten nie ma racji bytu (opinie o programie). Łączniki stalowe powinny być dobrze ocynkowane, aby nie rdzewiały, przy czym cynkować należy całkowicie przygotowane łącznie (po zrobieniu odgięć, otworów itp.).
Przy łączeniu klamrami wstawia się je w otwory, które następ) zalewa się rzadką zaprawą cementową z dużą ilością cementu, np. ołowiem (promocja 3 w 1). Przy łączeniu trzpieniami (kawałki prętów stalowych okrągłych lub kwadratowych) wpuszcza się je w gniazda wyrobione w kamieniach i zalewa rzadką zaprawą cementową lub ołowiem. W podobny sposób wykonywa się również łączenie na zwory. Kolumna ciosowa składa się zwykle z 3 zasadniczych części: bazy (podstawy), trzonu i głowicy (kapitelu). Trzon może być jednolity lub też złożony z 2 lub więcej odcinków.

Baza powinna spoczywać na podłożu (betonowym, kamiennym, ceglanym) z dokładnie wypoziomowaną powierzchnią. W wyznaczonych na podłożu punktach wykuwa się gniazda (jedno lub więcej) o głębokości 8-10 cm i średnicy ok. 5 cm, w których umieszcza się na zaprawie centrujące trzpienie stalowe o przekroju okrągłym lub kwadratowym. Takie same gniazda wykuwa się w dolnej płaszczyźnie bazy.

Również w górnej płaszczyźnie bazy wykuwa się podobne gniazda do połączenia z trzonem. Bazę podnosi się najczęściej za pomocą uchwytu, tzw. wilczej łapy, którą wkłada się do środkowego otworu górnego. Uchwyt ten doczepia się do wielokrążka lub żurawia.

Bazę ustawia się na warstwie gęstej zaprawy cementowej 1 : 3 o grubości KK-12 mm, rozpostartej tak, że nie dochodzi ona do obwodu podstawy na 1,5-2 cm. Wystający z zaprawy trzpień okłada się stożkowo ‘zaprawą, aby po ustawieniu bazy mogła ona wypełnić gniazdo (promocja 3 w 1).