Układy punktowe

Przy tak sformułowanym zadaniu postanowiono nie korzystać w zasadzie z ułatwień i ulg, jakie stwarzały zarządzenia dotyczące projektowania mieszkań i budynków o tzw. standardzie podstawowym (program uprawnienia budowlane na komputer). Stwierdzono, że stosowanie oddzielnej serii projektów dla tego budownictwa o niepełnym wyposażeniu instalacyjnym i innych układach funkcjonalnych, a zatem innych elementach, przeczyłoby zasadom unifikacji, budowanie zaś na terenie w pełni uzbrojonym wielkomiejskim mieszkań bez zapewnienia możliwości ich doinwestowania w przyszłości do standardu tzw. podwyższonego i doprowadzenia do pełnej wartości użytkowej byłoby niesłuszne ekonomicznie i społecznie. Stąd jako podstawę w projektowaniu mieszkań, segmentów i budynków przyjęto jako obowiązujący normatyw projektowania mieszkań i budynków mieszkalnych z 1959 r. oraz tzw. standard podwyższony jako docelowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Również układy punktowe są drogie ze względu na konieczność montażu dwustronnego przy niewielkiej kubaturze, znaczną ilość ścian zewnętrznych, straty ciepła itp. Niemniej pozwalają one na dość prawidłowe rozwiązania funkcjonalne mieszkań i mogą być korzystne ze względu na wykorzystanie terenu zwłaszcza jako uzupełnienie innych typów budynków. Niekorzystne skutki ekonomiczne dwustronnego montażu można przy tym zniwelować przez właściwe ukształtowanie urbanistyczne, umożliwiające budowę 2 lub 3 budynków z tego samego torowiska (uprawnienia budowlane).

Układ trzeci jest zdecydowanie najkorzystniejszy pod względem ekonomicznym. Duża głębokość traktu dająca korzystne warunki wykorzystania sprzętu montażowego, nawet przy montażu dwustronnym, duża liczba mieszkań obsługiwanych przez 1 klatkę schodową, niski stosunkowo procent ścian zewnętrznych dają w wyniku oszczędności zarówno w budowie, jak i eksploatacji. Układ ten pozwala jednak oczywiście jedynie na stosowanie mieszkań jednostronie naświetlonych oraz zmusza do rozwiązań mieszkań z kuchniami oświetlonymi pośrednio, przez pokój tzw. dzienny, usytuowanymi w środkowej części budynku, co jest oczywiście pewnym mankamentem funkcjonalnym (program egzamin ustny).

Względy ekonomiczne

Według ustalonej na lata 1966-1970 struktury mieszkaniowej, 47% ogólnej ilości mieszkań przewidywanych do wybudowania w Warszawie mają stanowić mieszkania M3. Stąd też w pracach UW-2 uznano tę kategorię mieszkania jako kategorię wiodącą, zwłaszcza w budynkach klatkowych o głębokich traktach oraz w budynkach korytarzowych (o wysokości 11 kondygnacji). Mieszkania M3 na głębokim trakcie z kuchniami oświetlonymi pośrednio są od szeregu lat stosowane w budownictwie warszawskimi zarówno 5-, jak i 1 l-kondygnacyjnym i według ogólnej opinii przy stosunkowo wysokim standardzie wyposażenia instalacyjnego (gaz, c. o., c. w.) są oceniane względnie pozytywnie (opinie o programie).

Pozostałe typy mieszkań, a zwłaszcza stosowane w nich głębokości traktów i rozpiętości, zostały przyjęte po analizie zestawialności z optymalnymi mieszkaniami M3. Na tej zasadzie skonstruowano układy budynków o klatkach schodowych wewnętrznych (segregator aktów prawnych).

Względy ekonomiczne, a szczególnie obowiązujące zarządzenia dotyczące stosowanych głębokości traktów budynków mieszkalnych z uwagi na maksymalne wykorzystanie terenów uzbrojonych w miastach zmusiły do zaprojektowania dla tych budynków również i segmentów wymiennych z pewną liczbą mieszkań typu M4.

Mieszkania te rozwiązano w postaci pokoju dziennego o powierzchni 16 m², 2 pokoi sypialnych (w tym co najmniej jednego 2-osobowego), łazienki oraz kuchni oświetlonej poprzez pokój dzienny. Stosowanie tego typu mieszkań rodzinnych nieprzewietrzanych jest jednak wywołane obecnym przymusem ekonomicznym i należy dążyć do ograniczenia ich stosowania oraz wyeliminowania w momencie, w którym warunki na to pozwolą. Natomiast mieszkania typu M5 i M6 zastosowano wyłącznie w segmentach skrajnych budynków tego typu jako przewietrzane na przestrzał lub narożnikowo (promocja 3 w 1).