Urbanizacja wsi

Urbanizacja wsi jest również celowa i konieczna ze względu na konieczność oszczędności terenów zajmowanych corocznie pod zabudowę. Według przybliżonych danych, na przestrzeni każdych 5 lat przeznacza się w kraju pod zabudowę tereny o powierzchni równej powierzchni 2 powiatów, licząc razem budownictwo wiejskie, miejskie, przemysłowe, ogólne i specjalne. Budownictwo wiejskie zajmuje ok. 1/3 tych terenów, a przyjmując jego wzrost ilościowy, udział ten zwiększy się poważnie w najbliższych latach.

Gdybyśmy przyjęli w kierunkach rozwojowych wsi utrzymanie w dalszym ciągu zabudowy zagrodowej, musielibyśmy liczyć się z dalszą stratą terenów zajmowanych na podwórza i komunikację, która to powierzchnia przy obecnej zabudowie zagrody 3-1-5 hektarowej wynosi 1000-1500 m2 (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wobec tego, że na 1 mieszkańca w naszym kraju przypada ok. 0,6 ha gruntów ornych (w Związku Radzieckim i USA - ok. 2,5 ha na 1 mieszkańca) zagadnienie oszczędności gruntów ornych nabiera szczególnego znaczenia gospodarczego. Jednocześnie w ślad za zwiększeniem się ilości ludności zwiększają się potrzeby w zakresie wyżywienia, co zmusza do oszczędzania terenów uprawnych. Dlatego też postulując urbanizację wsi widzi się w niej ogromnej wagi zagadnienie ekonomiczne i społeczno-gospodarcze (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W dążeniu do urbanizacji wsi zachodzi konieczność podjęcia szerokich opracowań naukowo-badawczych w kierunku:
a) unowocześnienia programów zabudowy i rozwiązań funkcjonalnych poszczególnych rodzajów budynków,
b) unowocześnienia technik budowlanych i stosowania materiałów zwłaszcza ogniotrwałych i ogniochronnych,
c) opracowania nowych metod planistycznych w dziedzinie zagospodarowania przestrzennego.

Analiza wyników badań przeprowadzonych na prefabrykowanych budynkach prototypowych (uprawnienia budowlane).
Realizacja serii prototypowych budynków z drobnowymiarowych elementów strunobetonowych potwierdziła w pełni teoretyczne założenia, że przy ograniczonej liczbie typów elementów możliwa jest realizacja budynków o różnym programie funkcjonalnym i różnym ukształtowaniu przestrzennym (program egzamin ustny).

Efekty praktyczne

Uzyskano następujące efekty praktyczne:
- osiągnięto pełną typizację i unifikację elementów konstrukcyjnych sprowadzoną tylko do 4 typów oraz 12 typorozmiarów, co umożliwiło ich pełną produkcję na skład, eliminując tym samym nierytmiczność produkcji prefabrykatów;
- udowodniono tezę, iż typizacja elementów w przeciwieństwie do typizacji budynków nie powoduje sztywności projektowej, a poza tym umożliwia realizację różnorodnych budynków o rozmaitych programach użytkowych, nie utrudniając rozwiązań funkcjonalnych (opinie o programie);
- zastosowane rozwiązania konstrukcyjne umożliwiają realizację zarówno budynków przeznaczonych dla gospodarstw wielkotowarowych jak również drobnotowarowych z identycznych elementów produkowanych seryjnie, ponadto umożliwiają ewentualną rozbieralność konstrukcji w razie potrzeby i jej przestawność, co jest szczególnie istotne dla okresu budownictwa „przejściowego”;
- rozwiązania konstrukcyjne elementów, opartych na siatce wymiarowej 3,00 - 4,50 - 6,00 m, umożliwiają w pełni ich dostosowanie do przemiennych programów funkcjonalnych, w zależności od potrzeb, nie powodując przerostów powierzchniowych i kubaturowych, co jest bardzo istotne przy masowym budownictwie wiejskim (segregator aktów prawnych);
- zastosowanie postępowych rozwiązań techniczno-materiałowych umożliwia zmniejszenie ogólnego ciężaru budynków na skutek zmniejszenia masy materiałowej, a w ślad za tym ilości transportu, robocizny oraz kosztów; umożliwia to również osiągnięcie lekkości rozwiązań architektonicznych i nowych uformowań przestrzennych;
- poprzez typizację rozwiązań konstrukcyjnych uzyskano pełną unifikację technicznych rozwiązań węzłów i połączeń konstrukcji, co umożliwiło w dalszym ciągu unifikację procesów montażowych, warunków transportu itp. Zastosowana pełna unifikacja prowadzi do wysokiej specjalizacji produkcji budowlanej a więc umożliwia osiągnięcie wysokiej jakości technicznej przeciętnego wyrobu (promocja 3 w 1);
- osiągnięto wydatne zmniejszenie cyklów realizacji budynków (pomimo prototypowości wykonania), które przy dotychczasowych metodach wynosiły przeciętnie 64-24 miesięcy, a obecnie nie przekraczają 64-8 tygodni. Osiągnięcie to zawdzięcza się lekkości rozwiązań i odpowiedniej koordynacji cyklów realizacji inwestycji. Udowodniono przy tym tezę o konieczności integracji projektowania i wykonawstwa.