Urządzenia płuczące

Jeśli jaz jest usytuowany na prostoliniowym odcinku rzeki, zaś kanał odgałęzia się pod kątem u, to praktyka wykazuje, iż procentowy podział ilości transportowanego rumowiska Gc na część pozostającą w korycie Gk i wprowadzaną do kanału G zależy w bardzo małym stopniu, natomiast zmienia się bardzo szybko ze zmianą stosunku ilości wody przepuszczanej przez jaz Qk i wprowadzanej do kanału Q (program uprawnienia budowlane na komputer). Zależności owych czterech wielkości dla kąta u - 30°, dla innych wartości kąta a różnice są niewielkie.

Z analizy wykresu wynika, że wielkie powodzie mogą być, jeśli chodzi o zamulenie kanału, mniej niebezpieczne, niż powodzie nieznaczne, bowiem na przykład przy Q = Qk całość rumowiska przechodzi do kanału (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Z tego punktu widzenia ujęcia wody na prostoliniowych odcinkach są niezbyt korzystne. Gdy rzeka prowadzi większe ilości rumowiska wleczonego, wykazującego tendencję do zamulania partii wlotowych, pożądane jest wzniesienie wlotu ponad dno rzeki (lub kanału) oraz zainstalowanie oddzielnego progu kierującego osadzające się rumowisko w stronę przęsła płuczącego, stanowiącego fragment jazu lub budowli wlotowej (uprawnienia budowlane).

W tym celu odcinek dna rzeki lub kanału powyżej progu powinien być pokryty gładką okładziną betonową, ułożoną ze spadkiem w stronę otworów płuczących, co stanowi prymitywną formę osadnika.
Wysokość progu waha się zwykle w granicach 0,8-1,2 m, przy czym zbyt wysoki próg przestaje być skuteczny i utrudnia wykonanie budowli wlotowej.
Urządzenia płuczące powinny bezpośrednio przylegać do progu, gdyż wydajność płukania szybko maleje z odległością. Wobec niekorzystnych warunków, jakie wytwarzają się przy usytuowaniu wlotu na prostoliniowym odcinku rzeki, najwłaściwiej jest umieszczać je na zewnętrznym luku rzeki lub kanału. Rumowisko osadza się wówczas po przeciwnej stronie; wzrastają jedynie, ograniczone zresztą, kłopoty z pływającym lodem, który jako lżejszy będzie gromadził się właśnie od strony wlotu (program egzamin ustny).

Wysokość warstwy wody nad wlotem

Wnioski dotyczące usytuowania wlotów mogą być ujęte jak następuje:
- ujęcie najlepiej jest sytuować na zewnętrznym luku, przy jego końcu,
- im łuk ostrzejszy, tym usytuowanie jest korzystniejsze,
- mniejsze piętrzenie w rejonie ujęcia w rzece lub kanale wpływa korzystnie,
- progi i urządzenia płuczące są skuteczne w ograniczonym stopniu i to tylko wtedy, gdy utworzy się ogólny układ hydrauliczny zbliżony do łuku,

- sytuację można poprawić przez ustawienie kierownic wody, urządzeń płuczących, opracowanie specjalnej instrukcji eksploatacyjnej; są to jednak sposoby dość kosztowne (opinie o programie).

W ujęciach o swobodnym zwierciadle wody, zasilających spirale turbinowe, kanały lub sztolnie, należy się jedynie upewnić, że pręty krat ze względu na tworzenie się lodu dennego i obmarzanie będą pokryte warstwą wody o grubości co najmniej 0,3-1,5 m. W ostrzejszych warunkach klimatycznych (mrozy) odstęp ten podwyższa się do 1,0 m.
Przy ujęciach wody roboczej rurociągami, gdzie prędkości mogą dochodzić do 6-8 m/sek, należy upewnić się, czy depresja zwierciadła wody na wytworzenie tej prędkości nie obnaży górnej części wlotu, gdyż następowałoby wtedy porywanie powietrza, szkodliwe dla pracy rurociągów i turbin (segregator aktów prawnych).
Ustalenie strat na belkach przeciwlodowych, kratach rzadkich i gęstych.

Straty na belkach i fartuchach przeciwlodowych są zwykle pomijane. Belki umieszcza się przed wlotami, czyli tam, gdzie prędkości wody są jeszcze nieduże. Zadaniem belek jest ochrona bezpośrednia wlotów przed na- porem napływającego i piętrzącego się lodu.

Belki przeciwlodowe wykonywa się tak, aby lód nie byl wciągany pod wodę i aby wytrzymywały napór lodu, przyjmując parcie na powierzchnię zanurzoną w wodzie w wysokości p = 1000 kG/m2. Czasami belki bywają wykonywane w postaci drewnianych elementów pływających spinanych łańcuchami (promocja 3 w 1).