Ustrój podłużny hali

W ustroju podłużnym hali, złożonym z segmentów jednopolowych, słupy ścian bocznych połączone są parami w sztywne, bezprzegubowe ramy R, których dolną rozporę stanowi ława fundamentowa a górną belka oczepowa (program uprawnienia budowlane na komputer). Między ramami znajdują się oddylatowane od nich pola O, w których belki podsuwnicowe wykonuje się jako swobodnie podparte.

Dogodne dla wykonawstwa są ustroje hal wielonawowych, w których wszystkie słupy zamocowane w fundamentach pracują jako pionowe wsporniki, niosąc przegubowo oparte na nich podciągi i wiązary dachowe. Wpływy pełzania i wygięcia terenu górniczego na konstrukcję należy uwzględnić (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przedstawione ustroje hal w przekroju podłużnym mogą być stosowane zarówno do konstrukcji zewnętrznych ścian bocznych, wypełnionych murem i oknami, jak również do wewnętrznych rzędów podpór w halach wielonawowych.

Konstrukcję dachu wydzielonych przerwami dylatacyjnymi segmentów hal stanowią zwykle sztywne w swych płaszczyznach połacie, złożone z dźwigarów i płyt, pracujące jako tężniki tarczowe (uprawnienia budowlane). W przypadku przesuwnego jak i nieprzesuwnego oparcia wiązarów dachowych na słupach należy uwzględnić wr konstrukcji dachu odpowiednie siły poziome wynikające z tarcia w łożyskach oraz ze sprężystych odkształceń słupów (program egzamin ustny).
Zdylatowanie konstrukcji dachu w przypadku schematu hali można uzyskać np. przez wykonanie w polach między sztywnymi ramami R poprzecznych świetlików W o ustroju ramy trójprzegubowej, wspartej na wystających wspornikach połaci dachu.

Zasadniczo zawsze należy się liczyć z wpływem ukośnego kierunku eksploatacji górniczej w stosunku do głównych osi hali i z tendencją deformacji dachu w rzucie poziomym z prostokąta w romboid (opinie o programie). W celu umożliwienia swobodnych odkształceń całego przestrzennego ustroju konstrukcyjnego hali można założyć między sąsiadujące ze sobą sztywne tarcze połaciowe P takie świetliki, których konstrukcja pozwalałaby, oprócz wychylania się ścian z pionu, na poprzeczne do długości hali wzajemne przesunięcia ścianek. Szczegóły konstrukcyjne elementów i przerw dylatacyjnych. Wszystkie elementy konstrukcji hal oraz ich wzajemne połączenia i styki powinny odpowiadać założeniom funkcjonalnym, mieć zapasy wymiarów w łożyskach i gabarytach na przesuwy, zapewniać prawidłowe ich działanie oraz umożliwiać dogodną rektyfikację.

Ściany poszczególnych segmentów

Ściany poszczególnych segmentów posadawia się na żelbetowych ławach, uzbrojonych w kierunku podłużnym na poziome siły rozciągające, powstałe wskutek pełzania gruntu.
Stopy fundamentowe slupów wewnętrznych rzędów hal wielonawowych kotwi się również w obrębie poszczególnych segmentów podłużnymi ławami. Fundamenty słupów przydylatacyjnych skotwione z pozostałymi fundamentami danego segmentu, dla uzyskania równomiernego nacisku na grunt, można posadowić na wspólnym bloku lub płycie żelbetowej, z zastosowaniem warstwy poślizgowej (segregator aktów prawnych). Ściany hal mogą być wykonywane jako masywne ściany murowane, ściany ryglowe o szkielecie żelbetowym lub stalowym, ściany z elementów żelbetowych prefabrykowanych i ściany osłonowe. Konstrukcja ścian powinna być dostosowana do warunków pracy całego ustroju hali.

Ważnym warunkiem prawidłowej pracy konstrukcji obiektów budowlanych na terenach górniczych jest należyte rozmieszczenie i wykształcenie szczelin dylatacyjnych. Konstrukcja szczelin dylatacyjnych, zamykanych ze względów wilgotnościowych, termicznych, akustycznych, architektonicznych, użytkowych i konstrukcyjnych odpowiednimi osłonami, musi zapewniać wzajemne swobodne przemieszczenia przyległych segmentów we wszystkich kierunkach, w ramach parametrów odksztaceń terenu przy wielokrotnym przechodzeniu obrzeża niecki pod danym obiektem.
Schematycznie dwa proste przykłady wykonania uszczelnienia przerw dylatacyjnych przekrycia dachowego hali, biegnących wzdłuż spadku dachu (promocja 3 w 1).

Dla szczelin dylatacyjnych stropodachów nieocieplonych, o niedużych spadkach połaci (poniżej 10°). Głównymi elementami są tutaj prefabrykowane płytki 1 o szerokości dostosowanej do szerokości szczeliny dylatacyjnej s oraz odpowiednio wygięte blachy 2 wykonane wg zasad dekarskich.
Uszczelnienie przerwy dylatacyjnej w stropodachu ocieplonym uzyskane jest za pomocą włożonej w szczelinę (na płaskownikach) papy bitumicznej 1 i wełny żużlowej 2, założonej na połaci odpowiednio wygiętej blachy 3 oraz zamykającego szczelinę od spodu pasma twardej płyty pilśniowej 4, przymocowanego w sposób przesuwny do klocków za pośrednictwem wkrętów z podkładkami.