Wiara w siebie

Każdy choć trochę obeznany z pracą badawczą wie, jak wielkie zachodzą różnice w zapatrywaniach i zwyczajach różnych uczonych co do ich działalności badawczej. Jedni są energiczni, pewni siebie, spieszący się; inni są powolni, chwiejni, niemal niedołężni. Prawdopodobnie niezbędne są dwie cechy: zapał i wiara w siebie. Jeśli ktoś nie wierzy, by daną pracę warto było wykonać, najprawdopodobniej zabraknie mu wytrwałości w trudniejszych jej etapach(program uprawnienia budowlane na komputer). Zapał jest w znacznym stopniu wytworem otoczenia i atmosfery. Nieliczne, wyjątkowe jednostki mogą go wykazywać bez wpływu swoich zwierzchników, ale z reguły wymaga się tego zapału od kierownika badań. Gdy ten ostatni nie interesuje się poszczególnymi zagadnieniami badawczymi opracowywanymi w jego laboratorium, dlaczego mieliby to robić jego podwładni (program uprawnienia budowlane na ANDROID)?

Wiara w siebie u niektórych występuje samorzutnie, u innych trzeba ją dopiero wytworzyć. Rozwija się ona w miarę pojawiania się pomyślnych wyników badań. Pomocne są tu zachęta, sympatia i rada ze strony zwierzchnika. Bardzo ważne jest również niedopuszczanie, by pracownik ugrzązł w jakimś zagadnieniu przewyższającym jego możliwości. Po pewnym czasie należy go zająć jakimś innym problemem. Często studenci, których uznano za beznadziejnych, rozwijali się wybitnie, gdy skierowano ich do zagadnień bardziej odpowiadających ich uzdolnieniom (uprawnienia budowlane).

Rozkład zajęć

Uważa się, że obserwatorzy potrafią subtelniej rozróżniać i z większą wrażliwością dokonywać spostrzeżeń zmysłowych, niż sami uważają to za możliwe. Mówi się też, że ich możliwości w tym względzie zwiększają się, gdy czy to wskutek zachęty, czy z innych powodów rośnie ich wiara w siebie (program egzamin ustny). I tak kogoś zajętego przy pracy wymagającej subtelnych rozróżnień smakowych ośmielono tak dalece, aż uwierzył, że jest obdarzony ponad normalną czułością zmysłów. Wzmogło to tak jego wiarę we własne możliwości, że jakość jego pracy wyraźnie się poprawiła. Z drugiej jednak strony podaje się, że zmęczenie występuje w przyspieszonym tempie u osób pracujących na granicy ich wrażliwości zmysłów, zwłaszcza gdy sądzą one, że nie potrafią rzeczywiście spostrzegać różnic, a raczej je już zgadują (opinie o programie).

Ze względu na ważność czynnika osobowego całkowicie usprawiedliwione są wymagania pracowników badawczych, by zapewnić im dostateczną wygodę i dostosowanie urządzeń laboratoryjnych, o ile jest to wykonalne. Z tematem tym wiąże się zalecenie takiego planowania programu prac, by na każde doświadczenie przypadał odpowiednio długi okres czasu (segregator aktów prawnych). Pospieszne obserwacje prawdopodobnie trzeba będzie powtarzać. Nie należy też marnować krótkich przerw w toku pracy, zwykle istnieją możliwości szybkich doświadczeń. Rozkład zajęć przewidujący na badania okresy długości całego dnia (o ile tylko jest to możliwe) bywa bardziej użyteczny od rozkładu przewidującego taką samą ogólną ilość czasu, ale w krótkich odcinkach.

Praca zespołowa. W nauce spotyka się coraz częściej pracę zespołową. Niekiedy jest ona koniecznością, ale w tych przypadkach obszerne zagadnienie daje się zwykle podzielić na tak niewielkie części, by każdy pracownik miał swój własny zakres pracy (promocja 3 w 1). Ogólnie biorąc prawdziwa praca zespołowa w zagadnieniach teoretycznych jest raczej utrudniona. W pracach doświadczalnych często jest nie tylko możliwa, ale i pożądana. Jej korzyści są oczywiste. Ludzie zwykle wolą pracować wspólnie, mogą wówczas potęgować swój zapał i zaufanie, mogą uzupełniać się wzajemnie pod względem wiedzy i umiejętności, praca nie ma wówczas tendencji do przewlekania się, a wiele zadań można wykonać skuteczniej, gdy dwóch pracuje razem, niż każdy oddzielnie. Mniejsze też jest w tedy niebezpieczeństwo wyciągnięcia fałszywych wniosków wskutek osobistych skłonności.