Wielkie prefabrykaty

W miejscach formowania wielkich prefabrykatów na podłożu wykonywana jest o odpowiednim zarysie gładź z zaprawy gipsowej o grubości 1-2 cm. Dokładność powierzchni wykonywanej gładzi powinna być sprawdzana niwelatorem (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wielkie prefabrykaty wykonywane są wyłącznie w formach drewnianych. Inne rodzaje form niewielkiej ilości prefabrykatów nie kalkulują się. Zużycie drewna wobec wielokrotnego użycia form jest minimalne. Prefabrykaty średnie, jak dźwigary latarniowe, pan wie, stężenia itp., wykonywane są prawie wyłącznie w matrycach betonowych na pomocniczym placu prefabrykacji. Wobec dużej ilości tych prefabrykatów (szczególnie panwi) matryce szybko amortyzują się. Uważane są one za najekonomiczniejszy rodzaj form dla tego typu prefabrykatów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W omówionych konstrukcjach ram zastosowano przekroje pełne dwuteowe lub ażurowe kratowe. Ramy o przekrojach dwuteowych należą do konstrukcji starszych, w nowszych istnieje tendencja stosowania elementów kratowych.
Ramy o konstrukcji kratowej wykazują mniejsze zużycie betonu i stali i jako lżejsze są dogodniejsze przy montażu (uprawnienia budowlane). Prosta ich konstrukcja pozwala na wielokrotne stosowanie wszystkich bez wyjątku części form. Na korzyść ram o przekrojach pełnych dwuteowych lub innych przemawia większa prostota zbrojenia.
Jakkolwiek elementy kratowe są niewątpliwie bardziej ekonomiczne od pełnych, to jednak wydaje się, że pod względem konstrukcyjnym w chwili obecnej nie można jeszcze w sposób definitywny uznać ich przewagi nad elementami o przekrojach pełnych. Autorowi nie są znane jakiekolwiek krajowe lub zagraniczne planowe wieloletnie badania nad zachowaniem się konstrukcji prefabrykowanej pod działaniem przewidzianych obciążeń. W budownictwie przemysłowym szczególnie wielkie znaczenie powinny mieć badania wpływu pracy suwnic na poszczególne elementy konstrukcji i ich połączenia. Zachowanie się pod tym obciążeniem żelbetowych elementów kratowych może być inne aniżeli elementów pełnych (program egzamin ustny).
Wydaje siej, że o celowości stosowania żelbetowych elementów kratowych o tak dużym stopniu lekkości, jaką odznaczają się omówione tu konstrukcje węgierskie i niektóre polskie, można będzie sądzić dopiero po upływie kilku lat po dokładnym zbadaniu zrealizowanych już i oddanych do eksploatacji konstrukcji.

Montażowe dźwigi węgierskie

Montażowe dźwigi węgierskie dostosowane są do charakteru prefabrykatów; różnią się one w dużym stopniu od dźwigów stosowanych w innych krajach. Ich istotne odrębne cechy są następujące: dźwigi mają na ogół nieduże wysięgi, lecz duże udźwigi, co odpowiada zadaniom, do których są one przeznaczone; w wyniku wyeliminowania dużych udźwigów na dużych wysięgach wymagających ciężkiej budowy dźwigu ciężary własne są nieduże; dźwigi poruszają się po torach dzięki czemu nawet najcięższe spośród nich nie niszczą betonowego podłoża, którego grubość może być dostosowana wyłącznie do wymagań eksploatacyjnych obiektu, a nie metod montażu konstrukcji (opinie o programie).
Jedna z konstrukcji latarniowych, stosowanych w ZSRR (typu EK-2). Jest ona opracowana dla rozpiętości od 15 do 24 m i dla rozstawów dźwigarów 6, 9 i 12 m.
Koncepcja tej konstrukcji różni się w wysokim stopniu od konstrukcji opisanych uprzednio. Dźwigar główny jest tu kratownicą stalo-żelbetową. Pas górny kratownicy jest żelbetowy, zbrojony stalą okrągłą, reszta prętów wykonana jest ze stali profilowanej i nie jest obetonowana. Przekrój pasa górnego jest teowy (o wysokości 25 cm); pozostałe pręty wykonane są z kątowników o przekrojach zależnych od rozpiętości dźwigara. Przekrycie dachowe wykonane jest z wielkowymiarowych płyt kasetonowych układanych równolegle do płaszczyzny dźwigara i opierających się na podciągach żelbetowych o przekroju teowym, na żelbetowej belce parapetowej o przekroju ceowym i na przymocowanej do niej stalowej ramie okiennej.Konstrukcja świetlików w dźwigarach typu EK-2 jest niezależna od konstrukcji samego dźwigara i z tego względu mogą one być stosowane w rozmaitych układach w zależności od potrzeb oświetlenia (segregator aktów prawnych).
W hali jednonawowej o dużym oświetleniu bocznym świetlików górnych nie zastosowano wcale.
Slupy wykonywane są w dwóch wariantach: o przekroju prostokątnym z dwoma otworami podłużnymi lub o przekroju dwuteowym. Charakterystycznym szczegółem konstrukcji słupa jest jego podział na 2 odrębne części: część dolną (o jednym z przekrojów podanych wyżej) wykonywaną na placu budowy i część górną o przekroju prostokątnym, która może być wykonywana w zakładzie stałym. Część górna montowana jest już po ustawieniu i wyregulowaniu części dolnej (promocja 3 w 1). Połączenie obydwóch części ze sobą nie wymaga wykonania na budowie żadnych robót monolitycznych. W stykach zastosowano blachy stalowe z przekładką centrującą. Kotwie blach przyspawane są do zbrojenia podłużnego.