Właściwości masy asfaltowej

Jako wypełniacze stosuje się wypełniacze pyłowe, mączkę wapienną z dodatkiem wypełniaczy aktywnych, jak np. krzemionki strąconej. Do mas, które mają być odporne na kwasy i zasady, należy stosować wypełniacze odporne na wpływy chemiczne, np. krzemionkę lub andezyt mielony (program uprawnienia budowlane na komputer).
Właściwości masy asfaltowej nakładanej na gorąco są następujące:
Masę produkuje się w kotłach ogrzewanych ogniem lub parą, zaopatrzonych w silne mieszadła wolnobieżne o osi poziomej.

Do asfaltu stopionego, lecz jeszcze dość gęstego, dodaje się stopniowo wypełniaczy. W czasie dodawania wypełniaczy temperaturę masy w kotle należy powoli podnosić, tak aby utrzymywać stałą gęstość masy.
Izolacje ciężkich typów układane są jako przegrody wodoszczelne wielowarstwowe, przy czym warstwy materiałów bitumicznych składają się z kolejno nakładanych warstw mas bitumicznych plastycznych i z materiałów wodoszczelnych rolowych, w których substancja bitumiczna jest naniesiona na tekturę lub tkaninę stanowiącą nośnik właściwego materiału izolacyjnego. Rola mas bitumicznych plastycznych w izolacjach wielowarstwowych jest podwójna: z jednej strony stanowią one warstwę wodoszczelną podobnie jak opisane uprzednio masy izolacyjne, z drugiej zaś strony spajają ze sobą warstwy materiałów rolowych, tworząc w ten sposób grubą i elastyczną przegrodę nie przepuszczającą wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Materiały przeznaczone do tego celu nazywane są lepikami.
Niezależnie od właściwości lepiku jako materiału tworzącego warstwę izolacyjną (omówioną poprzednio), wymaga się od lepików przede wszystkim właściwości wiążących.

Wytrzymałość na zerwanie warstwy lepiku powinna być co najmniej równa wytrzymałości papy na rozwarstwienie. Ponadto dobry lepik powinien po związaniu posiadać konsystencję i strukturę możliwie zbliżoną do struktury materiałów izolacyjnych, których sklejenie jest zadaniem lepiku. Lepiki w chwili nakładania ich na powierzchnię, do której ma być przylepiona następna warstwa, muszą być płynne i dawać się łatwo rozpościerać (uprawnienia budowlane). Płynność ta musi się utrzymywać przez pewien okres, który potrzebny jest do przyklejenia materiału rolowego, po czym lepik powinien w możliwie krótkim czasie wiązać i tężeć. Do takiej konsystencji można doprowadzić lepik albo przez ogrzanie go aż do stanu płynnego w momencie użycia lub przez rozpuszczenie go w lotnych rozpuszczalnikach, które podczas wiązania ulatniają się, pozostawiając zasadniczy materiał lepiku bez zmian (program egzamin ustny).

Rozerwanie

Siły powodujące wzajemne związanie się cząsteczek lepiku między sobą nazywane są siłami kohezji, zaś siły powodujące związanie lepiku z innym materiałem (powierzchnią izolowaną lub materiałem rolowym) są siłami adhezji (opinie o programie).
Przy rozrywaniu materiałów zlepionych jakimkolwiek lepikiem zachodzić mogą następujące zjawiska:
Rozerwanie następuje wewnątrz masy lepiku siła potrzebna do rozerwania wiązania materiału zlepionego jest zależna od sił kohezji, które są mniejsze niż siły adhezji.
Rozerwanie następuje wzdłuż powierzchni styku lepiku z materiałem, na którym lepik został rozprowadzony siły adhezji są mniejsze niż siły kohezji.

Rozerwanie następuje poza warstwą lepiku siły kohezji i adhezji są większe niż spoistość materiału lepionego.
Opisane zjawiska występują wyraźnie przy próbach spojenia ciał nieporowatych. Przy lepieniu na powierzchniach porowatych, np. przy przylepianiu papy do powierzchni betonu, część lepiku wsiąka w pory betonu, zwiększając tym samym przyczepność i siłę wiążącą (segregator aktów prawnych).
Zjawisko przenikania lepiku do porów materiału, na którym lepik jest rozprowadzany, występuje przede wszystkim w betonach, do których za pomocą ’.epiku przylepione są warstwy materiałów izolacyjnych w rolach.

Na powierzchni materiałów izolacyjnych, jak papy i juty bitumowane, występuje inne zjawisko przenikanie i dyfuzja lepiku lub jego bardziej ruchliwych składników, jak oleje i rozpuszczalniki, w głąb papy czy juty. Może ono spowodować zmiękczenie lub częściowe rozpuszczenie zaprawy impregnującej papę, łącząc ją dokładniej z warstwą lepiku lub, w przypadku zastosowania nieodpowiednich materiałów, wartość masy impregnacyjnej papy znacznie obniżyć (promocja 3 w 1).