Woda warstwy dyfuzyjnej

Woda warstwy dyfuzyjnej zdolna jest przesuwać się pod wpływem sił molekularnych od jednej cząsteczki do drugiej, niezależnie od wpływu siły ciężkości. Taki ruch wody w kierunku od grubych otoczek wodnych do otoczek cieńszych trwa tak długo, aż drobiny wody nie osiągną jednakowego przyciągania. Z mieszanki zawierającej małą ilość wody można przy bardzo intensywnym zagęszczaniu otrzymać betony o bardzo szczelnej strukturze (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy zwiększaniu zawartości wody w mieszance betonowej ponad optymalną woda początkowo wypełnia kapilary grube i przestrzenie między ziarnami, a następnie zaczyna przemieszczać się pod wpływem sił ciężkości. Mieszanka z nadmiarem wody wolnej charakteryzuje się rozsunięciem stałych cząsteczek i pogrubionymi otoczkami wodnymi na ich powierzchni: uzyskuje ona przy tym dostateczną ciekłość i zachowuje niezbędną spoistość, a także właściwość nierozwarstwiania się. Zdolnością utrzymania wody przez mieszankę nazywa się maksymalną ilość wody, przy której nie następuje wodorozdzielenie w mieszance. Zdolność ta zależy w znacznym stopniu od zdolności utrzymywania wody przez spoiwo i drobno zmielone dodatki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy zawartość wody w mieszance betonowej przewyższy wskazaną ilość, wówczas zaczyna się ona wydzielać i mieszanka rozwarstwia się. Następuje to przede wszystkim wskutek różnicy wymiarów i gęstości poszczególnych składników mieszanki betonowej. Przy małej zwięzłości zaprawy cementowo-piaskowej w pierwszej kolejności osiadają grube ziarna kruszywa, co można stwierdzić wzrokowo, a następnie drobniejsze ziarna grubego kruszywa i piasku (uprawnienia budowlane).

Woda w nadmiarze (niezwiązana), jako najlżejszy składnik, zostaje wyciśnięta do góry i nasyca przy tym górne warstwy betonu w wyrobach, powodując obniżenie ich gęstości, a następnie wytrzymałości i trwałości (program egzamin ustny).

Intensywność procesu sedymentacyjnego

Proces widocznego wydzielania się wody i rozwarstwiania się mieszanki betonowej przebiega dość szybko i zwalnia swój przebieg dopiero wtedy, kiedy pozostała ilość wody będzie mogła być utrzymana w mieszance. Dalsze bardzo powolne i niewidoczne gołym okiem osiadanie (pod wpływem sił ciężkości) drobnych ziaren piasku, cząsteczek cementu i drobno zmielonych dodatków nosi nazwę sedymentacji. Wydzielająca się przy tym woda, jako lżejszy składnik, unosi się do góry. Na swej drodze otacza ona ziarna kruszywa, stwarza całą sieć łączących się kapilar, które znacznie obniżają wytrzymałość, gęstość i wodoszczelność stwardniałego betonu (opinie o programie). Oprócz tego część wody może zbierać się pod ziarnami grubego kruszywa i pod prętami zbrojeniowymi, tworząc warstewki wodne, zmniejszające płaszczyznę styku stwardniałego zaczynu cementowego z wypełniaczem i zbrojeniem, a tym samym ich przyczepność do siebie.

Intensywność procesu sedymentacyjnego można zmniejszyć przez obniżenie ilości wody wprowadzanej do mieszanki. Urabialność i przydatność mieszanki do formowania nie powinny przy tym pogarszać się, co może być osiągnięte przez dobór takich składników (jak np. żwir z gładką powierzchnią ziaren), które zmniejszają wodożądność mieszanki (segregator aktów prawnych).

Wodożądnością mieszanki betonowej nazywa się tę ilość wody, która jest konieczna do uzyskania mieszanki o wymaganej ciekłości lub plastyczności. Wodożądność mieszanki wyraża się wagowo w procentach jej suchych składników albo w litrach na 1 m³ mieszanki betonowej. Wodożądność, która zależna jest od jakości wyjściowych składników mieszanki i ich wzajemnego stosunku, ma duże znaczenie dla technologii betonu, gdyż zawyżona ilość wody w mieszance oprócz nadmiernego zużycia cementu prowadzi nieuchronnie do zmniejszenia wytrzymałości i trwałości betonu (promocja 3 w 1).

Rodzaj i zawartość cementu. Wywierają one określony wpływ na właściwości mieszanki betonowej. Ciekłość mieszanki przy tej samej zawartości wody zależy od rodzaju cementu i zawartości w niej dodatków mineralnych. Na przykład cement portlandzki żużlowy czy pucolanowy w porównaniu z cementem portlandzkim zwykłym daje zaczyn bardziej lepki i dla uzyskania mieszanki o wymaganej ciekłości trzeba dać nieco więcej wody.