Woda z dachów i tarasów

Wodę z dachów i tarasów budynków należy odprowadzać jak najkrótszą drogą, najczęściej rynnami i zewnętrznymi rurami spustowymi. Spadek połaci dachowych, krytych papą na deskowaniu, nie powinien być mniejszy niż 1 : 20. Korzystny spadek przy pokryciu pojedynczym wynosi ok. 1 : 15, przy podwójnym i : 10.
Spadki przy kryciu papą na betonie mogą być mniejsze niż przy kryciu na deskowaniu i wynoszą nawet 1 : 100. Spadki na tarasach również stosuje się małe (od 1 : 50 do 1 : 100) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Niekiedy ze względów architektonicznych stosowane jest odprowadzanie wody z dachów i tarasów za pomocą wewnętrznych rur spustowych.

Podobnie odprowadzamy wody z dachów hal o dużej powierzchni rzutu poziomego. Z połaci dachowych woda spływa do koszy. Kosze otrzymują spadki nie mniejsze niż 1% w kierunku otworów spustowych. U góry przy otworach znajdują się leje, z których woda dostaje się do rur spustowych.
Bliższe szczegóły konstrukcyjne, dotyczące sposobów odprowadzania wody z dachów i tarasów, podane są w rozdziałach poświęconych izolacji tych konstrukcji.
W celu odprowadzania wody opadowej z mostów stosuje się różne sposoby.
Jeśli mamy do dyspozycji odpowiednie miejsce do uzyskania wymaganego spadku dla wody, to spadek ten wykonujemy od środka mostu w kierunku przyczółków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

U dołu powierzchni przyczółków należy wykonać połączoną monolitycznie z konstrukcją rynnę zbiorczą, nadając jej spadki odwrotne, wynoszące co najmniej 1 : 10. Dzięki zastosowaniu rynny zmniejsza się możliwość spiętrzenia się wody poza przyczółkiem, która nawet w przypadku przepuszczalnego gruntu może się podnieść.

Wodę zbierającą się w rynnie należy odprowadzić na boki lub poprzez konstrukcję mostową. Rynny należy umieszczać na takiej wysokości ponad odpływem (poziomem odprowadzenia), a rowy odwadniające i kanały powinny otrzymać tak duże przekroje lub na tyle strome spadki, aby piętrzenie się wody było jak najbardziej uniemożliwione.
Aby izolację uczynić łatwo dostępną, należy sklepienie ponad wezgłowiami wypełnić betonem wypełniającym (uprawnienia budowlane).

Górna powierzchnia

Górna powierzchnia tego betonu powinna mieć spadek ok. 1 : 10 i następnie opadać do rynny odwadniającej przy zachowaniu spadku co najmniej 3 : 1 (program egzamin ustny).
W przypadku szeregu sklepień (wiadukty), pojedynczych sklepień o znacznej rozpiętości i długich mostów żelbetowych belkowych, wodę zbierającą się na płycie odprowadza się przez sklepienie lub jezdnię (opinie o programie).

Powierzchnie, na które nakłada się izolację wodoszczelną, powinny być wykonane z materiałów nie zmieniających objętości lub w bardzo nieznacznym stopniu. Warunek ten jest spełniony w konstrukcjach murowanych, betonowych i żelbetowych. Natomiast nie powinny tu znaleźć zastosowania materiały, które pod wpływem wilgoci, nasiąkania wodą lub obciążeń zmieniają swoją objętość lub ulegają zgnieceniu. Do takich materiałów należy większość materiałów ciepłochronnych, jak płyty wiórowo-cementowe, płyty pilśniowe itp. Odkształcenia, jakie mogą powstać w tych materiałach, pociągają za sobą odkształcenia, a następnie uszkodzenia izolacji (segregator aktów prawnych).

Materiały tego rodzaju nie mogą być stosowane jako podłoże pod izolację narażoną na parcie wody i docisk wskutek parcia gruntu, obciążenia ruchomego itp.
Powierzchnie betonowe i wyprawy z zaprawy cementowej o marce nie niższej niż 50 i grubości 1(M- 30 mm. Tynk tworzy skorupę, która z powodu różnego skurczu betonu i zaprawy często oddziela się od betonu. W przypadku gdy w starych obiektach konieczne jest wykonanie izolacji, wówczas podłoże pod izolację należy wykonać w ten sposób, aby miało dostateczne połączenie ze starą częścią obiektu (promocja 3 w 1).

W celu uzyskania najbardziej odpowiednich powierzchni betonu pod izolację należy starannie wykonać deskowanie i betonowanie, tak aby nie było miejsc niewypełnionych betonem, tzw. raków. Jeżeli ma być wykonana izolacja ciężka z wkładkami, to krawędzie wklęsłe i wypukłe oraz naroża należy zaokrąglić lukiem o promieniu nie mniejszym niż 4 cm.