Wspólna cecha betonów komórkowych

Wspólną cechą betonów komórkowych i mikroporowatych (mikroporytów) jest porowata struktura, różnią się one jednak technologią produkcji, tj. metodą uzyskiwania porów oraz ich wielkością (program uprawnienia budowlane na komputer).
W betonach komórkowych strukturę porowatą uzyskuje się przez spulchnienie masy pęcherzykami gazu; średnica porów (komórek) wynosi 0,5-7 mm.
W mikroporytach natomiast pory powstają wskutek odparowania wody, a średnica ich jest z reguły mniejsza niż 0,1 mm.

Zarówno w betonach komórkowych jak i w mikroporytach komórki można zauważyć nawet okiem nieuzbrojonym. W mikroporytach są one jednak znacznie mniejsze i nie mają kształtu tak zbliżonego zdecydowanie do kulek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Mikroporyt i beton komórkowy mają bardzo rozwiniętą sieć kapilarów przerywaną komórkami. Kapilary powstają wskutek odparowania wody, w czasie wiązania betonu, skurczu, wysychania świeżej masy i innych mniej znanych przyczyn. Komórki natomiast są niemal zawsze spowodowane obecnością gazu lub pary w tworzywie (uprawnienia budowlane).
Podstawowe rodzaje betonów komórkowych i mikroporowatych, ich składniki i odpowiedniki nazw w języku angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim.
Pierwsze patenty na beton komórkowy ukazały się w końcu XIX wieku w Ameryce i Niemczech.

Spulchnianie masy betonowej odbywało się przez jej zmieszanie z różnymi dodatkami, jak np. solą kuchenną, parafiną, kryształami lodu, suchymi gałęziami drzewnymi itp.
Dopiero w 1914 roku dwaj Amerykanie Aylsworth i Dyer uzyskali patent na beton spulchniony w drodze chemicznej (program egzamin ustny). Zastosowali oni proszek aluminiowy w charakterze czynnika wyzwalającego wodór z alkalicznego środowiska zaprawy cementowej. W ten sposób została wynaleziona metoda produkcji gazobetonu, na razie dojrzewającego w normalnych warunkach atmosferycznych.
W kilka lat po pierwszej wojnie światowej szwedzki architekt Axel Eriksson ulepszył tę metodę i w roku 1923 przekazał ją firmie „Skóvde Stenhuggeri og Kalkbruk”, która w następnym roku rozpoczęła przemysłową produkcję gazo- betonu nieautoklawizowanego.

Odrębności recepturowe

Pod koniec lat dwudziestych istniało już w Ameryce i w Europie ok. 100 małych zakładów produkujących gazobetony. Wkrótce jednak okazało się, że beton ten ma poważne wady, a mianowicie: stosunkowo długo dojrzewa (4-6 tygodni), charakteryzuje się dużym skurczem, a pod wpływem karbonizacyjnego wysychania kurczy się a nawet niekiedy rozpada.

Te niekorzystne zjawiska usunięto przez zastosowanie autoklawizacji - technologii już uprzednio stosowanej przy produkcji cegły wapienno-piaskowej. W roku 1929 wyprodukowano w Szwecji pierwszą partię autoklawizowanego betonu komórkowego i wkrótce metoda ta rozpowszechniła się również w całym świecie (opinie o programie).
Odrębności recepturowe, okrywane często tajemnicą fabryczną i zastrzeżeniami patentowymi, sposoby mieszania, spulchniania, hartowania itp. stwarzają duży przedział możliwości jakościowych gotowego wyrobu. Tajemnice produkcji stają się obecnie już jednak raczej wiedzą powszechną i punkt ciężkości przesuwa się z zagadnień związanych z technologią masy betonowej na problemy obróbki elementów.
W Polsce beton komórkowy pod postacią pianobetonu nieautoklawizowanego znany był już w okresie między I i II wojną światową. Za promotora tej metody w naszym kraju uznaje się inż. Pukińakiego, który produkował dość znaczne ilości pianobetonu pod nazwą Celolit na wzór podobnej produkcji duńskiej (1925 r.) (segregator aktów prawnych).

Po II wojnie światowej został zakupiony przez Polskę patent szwedzki Siporex i Ytong (1947 r.) na produkcję autoklawizowanego betonu komórkowego, a w latach 1951-1952 pierwsze bloki z tego materiału opuściły doświadczalne małe zakłady w Aleksandrowie Kujawskim i w Redzie. W latach 1952-1953 rusza pierwsza wielka fabryka autoklawizowanego betonu komórkowego na Żeraniu (promocja 3 w 1).

Początkowo jakość wyrobów produkowanych przez zakłady polskie była stosunkowo niska. Dość prędko opracowano jednak, odpowiednie do surowców krajowych, polskie metody technologii, pozwalające na uzyskanie dobrego materiału, nie ustępującego jakością najlepszym gazobetonom skandynawskim.