Wspólna cecha betonu sprężonego

Wspólną cechą betonu sprężonego i żelbetu jest to, że składają się one z tych samych materiałów (beton, stal), jednak sposób ich działania i rola obydwu elementów składowych są zasadniczo odmienne. Beton sprężony pracuje w fazie I (nie zarysowanej) i istota jego koncepcji polega na zapewnieniu ciągłości działania każdemu przekrojowi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Żelbet pracuje w fazie II, a powstawanie rys jest właśnie warunkiem umożliwiającym uzbrojeniu wejście w akcję statyczną. Są to więc koncepcje wręcz przeciwstawne, rozwiązujące w sposób odmienny problem wykorzystania materiałów kruchych (o niskiej wytrzymałości na rozciąganie. W przypadku żelbetu wprowadza się mianowicie nowy materiał - wkładki stalowe, przejmujący naprężenia rozciągające, którym beton nie jest w stanie podołać; jest to więc koncepcja współpracy dwóch materiałów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku betonu sprężonego stwarza się warunki (przez wprowadzenie naprężeń wstępnych), by beton mógł pracować w zakresie, do którego jest przystosowany (aby więc w szczególności nie musiał nawet przenosić naprężeń rozciągających); mamy więc tu koncepcję pełnego wykorzystania materiału, co sprowadza się do udzielenia mu jak gdyby nowych własności (mianowicie wytrzymałości na rozciąganie), likwidujących jego zasadniczą wadę, tj. kruchość (uprawnienia budowlane).

Wynika stąd, że w przypadku żelbetu istotne znaczenie muszą mieć własności zarówno jednego, jak i drugiego współpracującego materiału. Własność ustroju, a w szczególności rozkład naprężeń od obciążeń zewnętrznych zależą więc między innymi od parametrów charakteryzujących uzbrojenie (program egzamin ustny). W przypadku betonu sprężonego uzbrojenie jest tylko jednym (lecz nie jedynym) ze środków omówionej „zmiany” własności betonu przez sprężenie, natomiast nie ma ono prawie żadnego wpływu na rozkład naprężeń od obciążeń użytkowych, dobiera się więc je z punktu widzenia wytworzenia odpowiedniego układu naprężeń wstępnych w betonie. Materiałem „pracującym” jest tu sam beton i ta I właśnie okoliczność jest przyczyną podkreślanej nieraz „jednorodności” ustrojów sprężonych, przypominających pod tym względem konstrukcje stalowe (opinie o programie).

Stan graniczny zniszczenia

W świetle tych uwag powstaje więc pytanie, z jakiego punktu widzenia można porównywać ze sobą ustroje żelbetowy i sprężony, skoro sposób ich działania jest zasadniczo odmienny. Otóż, należy tu zwrócić uwagę, że oba ustroje przechodzą przy narastaniu obciążeń od zera do wartości graniczni, (odpowiadającej nośności konstrukcji) przez te same z reguły fazy prac fazę I - ciągłości działania betonu, fazę II - współpracy betonu i stali w kolejności w zakresie sprężystym i niesprężystym oraz przez stan graniczny zniszczenia.

Ponieważ jednak podstawowe (tzn. odpowiadające obciążeniom użytkowym) fazy są w obu przypadkach odmienne, analogię tych ustrojów możni przeprowadzić tylko między fazą główną i fazą poboczną, którym odpowiada, i różne zakresy obciążeń. Można więc porównać ustrój sprężony z ustrojem żelbetowym w fazie I (przy niewielkich obciążeniach) lub - co jest bardziej interesujące - ustrój żelbetowy z ustrojem sprężonym w fazie II (przy obciążeniach nadmiernych) (segregator aktów prawnych).

W związku z tym warto wspomnieć o jeszcze innym sposobie ujęcia, prowadzącym do koncepcji konstrukcji sprężonych, który jest nawet wysuwany NI czoło przez niektórych autorów. Mianowicie w żelbecie nie udaje się w pełni wyzyskać materiałów o wysokich wytrzymałościach, stanie się to natomiast możliwe, jeśli uzbrojenie poddamy wstępnemu wydłużeniu, co jest równoważna sprężeniu ustroju.

Tym niemniej w logicznym rozwinięciu tej koncepcji za staż: normalny konstrukcji (przy obciążeniach użytkowych) należało by uznać fazę U a więc trudno byłoby mówić o konstrukcji sprężonej, mimo że dokonałej wstępnego naciągu uzbrojenia (niektórzy autorzy mówią - chyba niesłusznie - o sprężeniu „częściowym”) (promocja 3 w 1).