Wtłaczana woda

Wtłaczana woda wypływa stale do góry wzdłuż pala i wzdłuż rury stalowej, wskutek czego tarcie boczne spada prawie do zera. Aby rura stalowa nie została zassana w gruncie (a wtedy trudno byłoby ją wyciągnąć) trzeba ją wprowadzać tylko pod przygotowanej w sąsiedztwie. Ponieważ woda wykorzystana przy wpłukiwaniu zwykle w znacznej części wypływa do góry wzdłuż pali, więc można tę wodę odprowadzać z powrotem do sadzawki do ponownego użycia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zapotrzebowanie na wodę trzeba obliczać w ilości 5-HlO 1 na sekundę w przeciętnych warunkach, przy użyciu rury 0 25 mm. Gdy pal musi uzyskać określoną nośność, wówczas po opuszczeniu go w grunt za pomocą wpłukiwania należy koniecznie dać przynajmniej 15H-20 uderzeń młotem, aby zagłębić pal w gruncie nierozluźnionym przez wpłukiwanie i wyjaśnić przez pomiar wpędu pala i obliczenie za pomocą wzorów dynamicznych, jaką nośność ma ten pal. Nieraz okaże się, że po wpłukaniu pal musi być jeszcze głębiej dobity wyłącznie przez uderzenia młotem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Trzeba zaznaczyć, że metody wpłukiwania nie należy stosować do pali zawieszonych, gdyż nie można mieć wówczas pewności, że piasek po zaprzestaniu tłoczenia wody ponownie ułoży się w stanie należycie zagęszczonym, a więc metoda wpłukiwania mogłaby spowodować w skutku osłabienie wartości wszystkich pali. Jeżeli można wbijać pale, posuwając kafar bezpośrednio po terenie, to należy ten teren wyrównać i ułożyć na nim drewniane bale grubości 3″ (7,6 cm), po których przesuwa się kafar (uprawnienia budowlane). Posuw kafara następuje ruchami po parę lub kilka cm, gdy kilku robotników na komendę podważa drążkami stalowymi jednocześnie jego dolną ramę.

Umieszczenie kafara

Dużym ułatwieniem może tu być oparcie przedniej belki ramowej na rolkach utworzonych np. z krótkich odcinków rur 0 5 cm, wypełnionych wewnątrz stwardniałą zaprawą cementową. Ponieważ przednia belka niesie główny ciężar (prowadnice, młot), więc takie rolki bardzo usprawniają ruchy, naturalnie w jednym kierunku (program egzamin ustny). Umieszczenie kafara na kołach posuwanych po szynach lub na walcach (kafary Franki) jeszcze bardziej usprawnia pracę.

Gdy pale trzeba wbijać w dno dołu fundamentowego, a jest on nieduży, np. dół pod komin fabryczny, wówczas trzeba by ten dół znacznie rozszerzyć, aby umożliwić w nim ruchy kafara; dlatego w takim wypadku dogodniej jest wykonać lekkie rusztowanie do poziomu terenu i prowadzić wbijanie pali z tego rusztowania. Trzeba liczyć się z tym, że słupki takiego rusztowania muszą wytrzymywać nieduże naciski (1-2 T), a więc wystarczy wbijać je w grunt ręcznym młotem lub oprzeć je na krótkich balach położonych na gruncie (opinie o programie).

Ważną natomiast rzeczą jest takie powiązanie słupków, żeby rusztowanie wykazywało sztywność przy przesuwaniu kafara. Przy wbijaniu pali z takiego rusztowania można zawsze, bez wydłużania prowadnic, tak opuścić babę parową, żeby mogła wbijać pale o 1 m poniżej poziomu rusztowania lub nieco niżej, a przy dołączeniu przedłużenia prowadnic - o 3 m poniżej. Jeżeli chodzi o wbijanie pali drewnianych, można brać je nieco dłuższe niż potrzeba ze względów konstrukcyjnych i obcinać głowice ich po wbiciu (segregator aktów prawnych).

Jeszcze jedną możliwością wbijania pali znacznie poniżej podstawy kafara jest nastawianie na ich głowice drewnianego okrąglaka, najlepiej dębowego, ściągniętego z dwóch końców obręczami; okrąglak taki zwany pachołkiem, ma średnicę mniej więcej taką samą, co wbijane pale (promocja 3 w 1). Pachołek nakierowywany jest przez prowadnice kafara i przekazuje na głowicę pala otrzymywane uderzenia młota. Trzeba zaznaczyć, że wskutek użycia okrąglaka zmniejsza się nieco energia kinetyczna uderzenia, przekazywana na pal.