Wyładowarka pneumatyczna

Wyładowarka pneumatyczna pracuje w sposób następujący. Samobieżne urządzenie ssące 1 wjeżdża do wagonu kolejowego 9 i za pomocą pręta zrusza zbrylony cement. Następnie cement przez tarcze podgarniające dostarczany jest do leja zasysającego. Pod wpływem próżni wytwarzanej przez pompę próżniową 5 cement jest zasysany do przewodu 8 i dalej do komory osadczej 3. W komorze tej, wskutek gwałtownego spadku szybkości strumiena cząsteczek cementu, cement osadza się w leju stożkowym, a powietrze przechodzące przez filtry z tkaniny jest wyrzucane na zewnątrz. Komora osadcza ma specjalne urządzenie do cyklicznego wstrząsania rękawów tkaninowych w celu oczyszczenia ich z cementu, który za pośrednictwem przenośnika ślimakowego zostaje skierowany do bunkra odbiorczego lub bezpośrednio do układu mechanizmów podających cement do silosów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wydajność wyładowarki S-577 może osiągnąć 50 t/h. Do przewozu cementu na odległość do 100 km stosuje się specjalne ce- mentowozy na podwoziach samochodowych, o ładowności 7, 12 i 24 t. Cysterna cementowozu zamontowana na półprzyczepie (rys. 14-3) ma korpus cylindryczny i dno kuliste. Oś cysterny jest nieco pochylona w stronę wyładunku. Cement załadowuje się do cysterny przez hermetycznie zamykające się otwory zasypowe, a wyładowuje się za pomocą sprężonego powietrza, doprowadzanego ze sprężarki do króćca wyładowczego i do dna. Sprężarka ustawiona na cementowozie uruchamiana jest przez silnik samochodowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cementowóz S-570 na podwoziu samochodowym o ładowności do 12 t może zapewnić dostawę cementu w linii poziomej na odległość 40 m i na wysokość do 20 m; czas jego rozładunku 12-15 min. W transporcie wodnym cementu stosuje się powszechnie barki z ładowniami ogólnego przeznaczenia, w których przewozi się cement opakowany w worki. Przewóz cementu luzem odbywa się na specjalnych barkach z ładowniami, które mają dna i ściany nie przepuszczające wody. Rozładunek barek odbywa się zwykle za pomocą wyładowarek pneumatycznych typu ssawnego. Cement można przewozić w pojemnikach i zbiornikach (uprawnienia budowlane).

Magazyny cementu

Poza przewozem cementu luzem można go transportować w opakowaniu (w workach papierowych). W ostatnich latach przewozy cementu w opakowaniu zmniejszyły się jednak znacznie wobec stosunkowo wysokiego kosztu worków papierowych oraz konieczności zastosowania pracy ręcznej przy wyładunku i rozpakowaniu. Taki sposób przewozu można zalecić tylko przy dostawach cementów specjalnych: białego, glinowego i in., stosowanych w nieznacznych ilościach (program egzamin ustny).

Magazyny cementu stanowią nieodłączną część wytwórni wyrobów żelbetowych. Biorąc pod uwagę właściwości cementu, stawia się określone wymagania odnośnie do jego magazynowania (opinie o programie). Należy przede wszystkim zapewnić oddzielne przechowywanie cementu według rodzajów i marek, umieszczając także osobno partie ponownie nadesłanego cementu, aż do czasu uzyskania wyników jego laboratoryjnego badania. Wymaganie to powinno być ściśle przestrzegane, gdyż w przypadku zmieszania cementów różnych marek mieszankę wykorzystuje się jako cement najniższej marki z tych, które weszły do ogólnej objętości. W celu zapobieżenia zbrylaniu się cementu i zmniejszaniu jego aktywności w czasie przechowywania należy przewidzieć możliwość jego przepompowywania. Pod względem konstrukcji rozróżnia się magazyny cementu wyposażone w bunkry lub silosy (segregator aktów prawnych).

Magazyny wyposażone w bunkry, o łącznej pojemności 250-M000 ton, buduje się w wytwórniach wyrobów żelbetowych o niewielkiej zdolności produkcyjnej. Magazyny te składają się z szeregu pojemników o kształcie okrągłym, kwadratowym lub prostokątnym w rzucie poziomym. Każdy pojemnik ma dno stożkowe. Bunkry napełnia się cementem za pomocą ładowarek mechanicznych i pneumatycznych, a do rozładunku stosuje się przenośniki ślimakowe i rynny powietrzne (promocja 3 w 1). Magazyny wyposażone w bunkry mają szereg wad, przede wszystkim niski współczynnik wykorzystania ich powierzchni (mała pojemność na 1 m²), jak również niedostateczny stopień mechanizacji i automatyzacji procesów produkcyjnych.