Wyregulowanie deskowań

Zakłada się, że przez wyregulowanie deskowań dla komór zewnętrznych reguluje się jednocześnie deskowania komór wewnętrznych, gdyż są one ze sobą ściśle połączone (program uprawnienia budowlane na komputer). Dla kontroli można badać pionowość ścian komór wewnętrznych przy pomocy pionów. Metoda ta jest jednak w praktyce bardzo trudna do zastosowania na skutek wahań pionów i trudności ich obserwowania. Wyniki pomiarów geodezyjnych przekazuje się kierownictwu budowy silosu kilka razy w ciągu doby, natychmiast po ich uzyskaniu.

Od skonstruowania barki z „cementu zbrojonego” przez Lambota i użycia tego materiału przez Moniera upłynęło prawie 30 lat zanim powstała teoria żelbetu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po raz pierwszy została ona ujęta w skonkretyzowanej formie w roku 1877 przez Hyatta, który podał stosunek współczynników sprężystości stali i betonu jako równy 20. Traktuje on żelbet jako zespół (wewnętrznie) statycznie nie- wyznaczalny i wychodzi z założeń dotyczących stanu odkształcenia każdego ze składniów współpracujących. Liczba „n” jest symbolem współpracy wytrzymałościowej materiałów o równych współczynnikach sprężystości (uprawnienia budowlane).

Ten sposób obliczania został zaakceptowany w następnych 60 latach, przy czym wniesiono poprawkę liczby n, którą przyjęto w większości krajów jako równą 15 lub też, jako zmienną zależną od wytrzymałości betonu (Belgia, Anglia, Stany Zjednoczone), mieszczącą się w granicach od 10 do 18. Pierwszą, przybliżoną i obarczoną błędami, teorię belek żelbetowych podał w 1886 roku Koenen. Przyjął on założenie Bernoulliego zachowania płaskości przekrojów zginanych, jako słuszne również w przypadku przekroju żelbetowego; założył położenie osi obojętnej w połowie wysokości przekroju i pominął wytrzymałość betonu na rozciąganie. We Francji pierwszy artykuł na temat obliczeń konstrukcji z betonu i stali opublikowali w 1894 roku Edmond Coignet i Napolćon de Tedesco (program egzamin ustny). W pracy swej podali oni metodę oznaczenia odległości osi obojętnej od górnej krawędzi przekroju żelbetowego przyjmując podobnie jak Koenen, że beton nie posiada żadnej wytrzymałości na rozciąganie. W Polsce Thullie podał kształt wykresu naprężeń w strefie ściskanej betonu w postaci dwóch prostych. Sanders na podstawie własnych doświadczeń przedstawił w 1898 roku próby obliczenia belek za pomocą wzoru potęgowego.

Obszar sprężysty

W tym samym roku Christophe wprowadził trójkątny wykres naprężeń w strefie ściskanej betonu i podał w zarysie - do dziś stosowaną - metodę obliczania przekrojów żelbetowych, zwaną dziś klasyczną. Z kolei Morsch doprowadził sposób obliczania konstrukcji żelbetowych tą metodą do prostych rozwiązań praktycznych. Bardzo prędko zaczęto sobie zdawać sprawę z wad metody klasycznej, służącej za podstawę do teorii żelbetu, a przede wszystkim z tego, że za jej pomocą nie można obliczyć rzeczywistej nośności belki żelbetowej. Wobec tego rozpoczęto poszukiwania nowych sposobów obliczania przekrojów żelbetowych (opinie o programie).

Większość tych sposobów polega na wyjściu poza obszar sprężysty (faza II) i określa wytrzymałość przekroju żelbetowego w chwili jego zniszczenia (faza III), a więc już w obszarze plastycznym, powstałym czy to wskutek płynięcia stali, czy też wskutek zmiażdżenia betonu. Pierwsze próby obliczania belek w okresie złamania podjął nasz rodak Thullie. Pierwszym, który sformułował równanie momentu łamiącego był Mensch. Z kolei Kempton-Dyson, przyjąwszy rozkład naprężeń według elipsy, ustawił podobne równanie na moment łamiący (segregator aktów prawnych).

Wszystkie znane w chwili obecnej metody obliczeń żelbetu, odbiegające od klasycznej, możemy podzielić na następujące grupy:
a) Metody, dla których punktem wyjściowym jest moment niszczący, ale które oparte są w pewnym stopniu na teorii klasycznej (Emperger, Friedrich, Pawis, Strzemiński, Rychnu, Hempel). Metody określające położenie osi obojętnej w przekroju zginanym na podstawie występujących odkształceń włókien skrajnych. Wykres naprężeń ściskających w ściskanej strefie belki jest traktowany jako pochodna wykresu odkształceń betonu (Bittner, Puwein, Riisch, Grarheim, Saliger, Chambaud, Kozinczy, Stiiwi, Habel, Brandtzaeg, Jager, Mórsch, Pucher, Torroja) (promocja 3 w 1).
b) Metody, które są całkowicie oparte na rozważaniach teorii plastyczności. Biorą one pod uwagę przekrój przechodzący przez rysę i tworzą dla niego równanie równowagi sił i momentów, uwzględniając tylko ściskaną strefę betonu i siłę rozciągającą we wkładkach zbrojenia. Położenie osi obojętnej określa się z pominięciem odkształceń, wyłącznie z warunków równowagi.
c) Metody jak w punkcie 3, operujące jednak współpracą strefy betonu znajdującej się przy wkładkach stalowych.