Zabytki architektury

Kuba - pierwsza republika komunistyczna na półkuli zach. - prowadziła od 1976 gospodarkę planową. Od czasu nałożenia przez Stany Zjednoczone embarga na sprzedaż towarów dla Kuby w 1962, 85% jej handlu zagranicznego odbywało się z krajami socjalistycznymi. Rezultatem tej zależności było załamanie się gospodarki wyspy po rozpadzie bloku komunistycznego i utracie pomocy ze strony Rosji. W 1993 złagodzono rygory gospodarki planowej, zezwalając na indywidualną działalność gospodarczą (bardzo jednak ograniczoną) w 140 branżach zawodowych; zniesiono zakaz posiadania dewiz (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kuba ma sprzyjające warunki do rozwoju turystyki (do czasów rewolucji kubańskiej była ona najmodniejszym i najliczniej odwiedzanym krajem w basenie Morza Karaibskiego). Dzięki walorom wypoczynkowym wybrzeży morskich powstały tu liczne kąpieliska, zlokalizowane gł. między Hawaną a Matanzas, w Varadero, w Santiago de Cuba (słynna plaża Siboney), nad zatoką Nipę oraz na Isla de la Juventud. Popularne są kubańskie uzdrowiska, zwłaszcza San Diego de los Banos, San Vincente, Madruga, Ci ego Montero i Venegas. Zainteresowaniem turystów cieszą się jaskinie krasowe (na wyspie znajduje się ich ponad 10 tys.). Kuba posiada także liczne zabytki architektury, pochodzące gł. z czasów panowania hiszpańskiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Należą do nich m.in.: zespół warowni w Hawanie (Castillo del Mono, La Plinta i La Cabana - XVI- -XVIII w.), forteca LI Morro (XVI w.) w Santiago de Cuba oraz budowle obronne Castillo de Jagua (XVIII w.) u wejścia do zatoki Cienfuegos. W Hawanie cennymi obiektami architektury są również: katedra, kościół San Francisco i klasztor Santa Clara (XVI-XVIII w.), dawny pałac gubernatora (XVIII w.) oraz Castillo del Principe (XVII w.) (uprawnienia budowlane). Zabytkowy charakter ma miasto Trinidad, uznane za pomnik kultury narodowej. Baza hotelowa Kuby liczy 52 tys. łóżek. W 1995 zamieszkiwali Indianie z plemion Sibonejów, Tainów i Karaibów. Krzysztof Kolumb dotarł tu w 1492. Kolonizację wyspy prowadził od 1500 D. Velazquez de Cuellar, tworząc na niej bazę do kolonizacji Antyli i wybrzeży kontynentu (program egzamin ustny).

Rozwój gospodarki rolnej

Rozwój gospodarki rolnej (plantacje tytoniu, kawy i trzciny cukrowej) oraz wyginięcie ludność i tubylc zej stały się przyczyną sprowadzania czarnych niewolników z Afryki (przywóz wstrzymany został w latach 70. XIX w., niewolnictwo zniesiono w 1880). W 2. poł. XIX w. powstania antyhiszpańskie rozpoczęły trzydziestoletni okres walki o niepodległość. Ostatec znie przyznały ją Kubie w 1902 Stany Zjednoczone, które odebrały wyspę Hiszpanii w 1898. Przez Stany Zjednoczone Kuba zdominowana była do 1934 (m.in. brała udział w I wojnie światowej). Lata 40. przyniosły rozwój ekonomiczny wyspy, czemu towarzyszył wzrost napięcia społecznego (opinie o programie).

W 1952 władzę dyktatorską począł sprawować F. Batista, lego rządy przerwała rewolucja kubańska 1956-1959, w efekcie której władze w kraju przejął Kuch 26 Lipca; jego gł. ideologami i przywódcami byli F. Castro Ruz (od 1959 komunistyczny dyktator Kuby) i E. Che Guevara. Nowe władze Kuby przeprowadziły nacjonalizację przemysłu, tzw. reformę rolną (1956 i 1961), rozwiązały parlament, armię i policję, wprowadziły system monopartyjny (pełnię władzy objęła Komunistyczna Partia Kuby), zdelegalizowały partie polityczne i liczne organizacje społeczne, rządy komunistyczne oparto na terrorze politycznym. W polityce międzynarodowej F. Castro związał się z ZSRR, co spowodowało m.in. interwencję zbrojną Kuby w Angoli (1975-1990) (segregator aktów prawnych).

Przejęcie władzy na Kubie przez komunistów zaostrzyło stosunki ze Stanami Zjednoczonymi, które zastosowały wobec wyspy embargo (częściowo złagodzone po wizycie Jana Pawła II na Kubie w 1998) oraz poparły antykomunistów kubańskich w próbie obalenia władzy komunistycznej w 1961 (tzw. konflikt w Zatoce Świń). Konstytucja z 1975, znowelizowana w 1992, określiła ustrój Kuby jako republikański (republika socjalistyczna). Władzę najwyższą sprawuje Rada Państwa, której przewodniczącym jest premier rządu. Rząd powołuje na wniosek przewodniczącego Rady Państwa jednoizbowy parlament - Zgromadzenie Narodowe Władzy Ludowej, którego kadencja trwa 5 lat (promocja 3 w 1).