Zakotwienie konstrukcji nadwodnej

Przy blokach cyklopowych lub pustakowych zakotwienie konstrukcji nadwodnej może stanowić uzbrojenie betonowego wypełnienia bloków. Przy skrzyniach pływających należy przewidzieć wypuszczenie wkładek z górnych powierzchni ich ścian.
Wysokość konstrukcji nadwodnej zależy od wysokości największych spodziewanych fal sztormowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Dlatego też należy w miarę możliwości przyjmować za miarodajny poziom WW, często jednak przyjmuje się i SW, dozwalając na częściowe przelewanie się przez parapet przy wyższych stanach morza grzbietów najwyższych fal sztormowych.

Przy fali przybojowej lub rozbitej wierzch parapetu powinien znajdować się ponad poziomem, do którego sięga wytrysk fali, lub na który fala rozbita się wtacza. W naszych warunkach przyjmuje się wierzch parapetu falochronu na rzędnej od 3,5 do 4 m nad SW.
Dość często stosowany jest obecnie wklęsły kształt odmorskiego muru nadwodnego lub nadwieszony wyokrąglony parapet, tzw. „odrzutowy”, zapobiegający przelatywaniu nad parapetem bryzgów wody mniejszych fal (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wysokość masywu lub muru wewnętrznego powinna być taka, aby ciężar tych elementów był wystarczający dla przeniesienia sił poziomych przez tarcie pomiędzy górną i dolną częścią budowli. Często wysokość tę dyktują warunki eksploatacyjne. Zdarza się to wówczas, gdy falochron
może być od strony portu wykorzystany do postoju statków czekających w awanporcie na miejsce przy nabrzeżu (uprawnienia budowlane).

W takich wypadkach koronę muru wewnętrznego lub masywu zakłada się zwykle na takiej wysokości, na jakiej w danym porcie czy basenie założona jest korona nabrzeży. W portach polskich rzędną tę przyjmuje się zwykle w granicach od 1,5 do 2,5 m nad SW.
Masywne falochrony zapuszczane posadowione są bądź na kesonach zapuszczonych pneumatycznie, bądź na studniach.

Głowice

Warunkiem pozwalającym na użycie kesonów lub studni jest zapewniona liczba spokojnych dni do pracy i niezbyt wielka gwałtowność fal w okresach niepokoju. Tego rodzaju falochrony mogą być zatem budowane w miejscach z natury już zasłoniętych i względnie spokojnych. W innych warunkach ten system budowy może być stosowany jedynie do zupełnie krótkich odcinków falochronów, np. głowic (program egzamin ustny).
Głowice są częściami falochronów zwykle najbardziej narażonymi na ataki morza. Przez zapuszczanie ich fundamentów w dno osiąga się większą stateczność i lepsze zabezpieczenie ich przed podmyciem.

Dziś najchętniej stosowane są kesony pływające z żelbetu, wykonywane na lądzie, po czym opuszczane na wodę i holowane na miejsce przeznaczenia, podobnie jak skrzynie pływające (opinie o programie).
Na miejscu budowy keson zatapia się, stawia na dnie, przy czym wysokość jego powinna być taka, aby wierzch jego wystawał w tej fazie robót nad powierzchnię wody. W miarę zagłębienia kesonu w normalny sposób, właściwy dla tego rodzaju robót, nadbudowuje się go tak, aby wierzch wykonywanego filaru zawsze wystawał nad wodę.

Po dojściu do warstwy wytrzymałej i projektowanego poziomu posadowienia wnętrze kesonu i szybów roboczych wypełnia się betonem (segregator aktów prawnych).
Keson nadbudowuje się przez nakładanie odpowiednio zaprojektowanych bloków pustakowych, których pierwszą warstwę wiąże się z kesonem (a wyżej leżące bloki z niższymi) pionowymi ściągami, zapobiegającymi rozdzielaniu się budowli podczas zagłębiania się jej w gruncie.

Możliwe jest również nadbetonowywanie kesonu w deskowaniach (ewentualnie ślizgowych), podobnie jak to się czyni w większości robót kesonowych na lądzie.
Gdy wykonuje się w ten sposób tylko głowicę falochronu, wówczas wystarczy zwykle tylko jeden keson, a reszta budowli ma już inną konstrukcję, na przykład na skrzyniach posadowionych na żelbetowych podwalinach (promocja 3 w 1).