Zalety wstępnego sprężania

Komora ta może być podzielona, za pomocą odpowiednich przegród uszczelniających, na kilka odcinków charakteryzujących się np. odmiennymi parametrami naparzania, lub nagrzewania w gorącym, suchym powietrzu. W komorze elementy mogą przesuwać się na gładkich przenośnikach taśmowych lub po prostu na rolkach bez oddzielnego napędu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z komory dojrzewania stwardniałe elementy przechodzą przez urządzenie naciągowe w postaci np. przenośnika taśmowego, analogicznego do przenośnika formującego (ewentualnie wyłożonego masą cierną lub przysypywanego odpowiednim proszkiem zwiększającym tarcie), do którego są dociskane szeregiem walców wyłożonych okładziną elastyczną. Na
tym dopiero odcinku zostaje stopniowo wprowadzona do betonu pełna siła sprężająca. Po zejściu z taśmy naciągowej elementy przechodzą przez stanowiska przecinania strun i są odstawiane na skład za pomocą przenośnika przesuwającego się w kierunku poprzecznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasadnicza koncepcja metody polega więc na przenoszeniu siły naciągu na struny poprzez stwardniały beton, przy czym wielkość tej siły jest regulowana odpowiednim mechanizmem hamującym na wstępnym bębnie oporowym. Długość poszczególnych odcinków funkcjonalnych jest zależna od czasu trwania danej funkcji i od założonej szybkości przesuwania taśmy (np. w przedstawionym wariancie przewidziano szybkość 18 m/godz.).
Dla zilustrowania jeszcze innych możliwości podajemy szkic formy i urządzenia naciągowego oraz matrycy (z otworami umożliwiającymi przesunięcie łączników) dla belek stropowych.
Opisana metoda pozwala na redukcję do minimum pracy ręcznej i ogromne zwiększenie wydajności pracy (uprawnienia budowlane).

Prowizoryczne obliczenie wskazuje, że może ona obniżyć koszt produkcji co najmniej o kilkanaście procent.
Zalety wstępnego sprężania uwydatniają się bardzo dobitnie w takich konstrukcjach jak rury ciśnieniowe, zbiorniki, silosy itp. Ustroje te są narażone przede wszystkim na rozciąganie, przy którym przekrój nośny możemy sprężać równomiernie tzn. w sposób maksymalnie intensywny; ponadto w tym przypadku zazwyczaj istotną rolę gra szczelność powłoki, którą - przy równoczesnym pełnym wykorzystaniu własności wytrzymałościowych materiału - można łatwo osiągnąć przez sprężenie (program egzamin ustny).

Ustroje cylindryczne

Ustroje cylindryczne, jakimi są najczęściej wymienione konstrukcje, wymagają technologii sprężania odmiennej od stosowanej przy realizacji kablo- i strunobetonu, aczkolwiek w sporadycznych przypadkach można korzystać i korzysta się również z metod omówionych w poprzednich punktach. Przyczyną powstania innej technologii są w pierwszym rzędzie straty wywołane tarciem, które powstawałyby przy naciągu tylko od końca „pętli” uzbrojenia owijającego powłokę cylindryczną, niwecząc efekt sprężania.

Naciąg taki można więc stosować tylko w przypadku krótkich odcinków kablowych (np. na odcinkach lukowych nie większych niż 90°), co jednak wymaga nieekonomicznego zakładania dużej liczby zakotwień (opinie o programie). Toteż rozwój technologii poszedł w kierunku metod zapewniających stopniowe wprowadzanie naciągu, przy równoczesnym owijaniu ustroju uzbrojeniem, przy czym owijanie to następuje w sposób ciągły, podobnie jak przy nawijaniu nici na szpulę, tzn. w równomiernie rozłożonych warstwach, z zakotwieniem drutu w zasadzie tylko na jego początku i końcu. Metody takie obejmujemy mianem uzwajania.
Podobnie jak dla kablo- i strunobetonu naciąg uzbrojenia może następować przed lub po stwardnieniu betonu (segregator aktów prawnych).

W pierwszym przypadku naciąg uzbrojenia niekoniecznie wiąże się z zakotwieniem strun przez przyczepność. W praktyce mamy najczęściej do czynienia z drugim przypadkiem. Technologia uzwajania jest odmienna w zależności od tego, czy zastosowane są maszyny stacjonarne do sprężania wprowadzanych kolejno prefabrykowanych elementów, czy też uzwaja się większe konstrukcje (jak np. zbiorniki, silosy), które muszą być uzwajane na miejscu budowy (promocja 3 w 1).