Zbyt silny nacisk mechaniczny

Zbyt silny nacisk mechaniczny może wywołać wytworzenie rysy w kierunku płaszczyzny łupliwości, a nawet spowodować pęknięcie kamienia. Jeżeli utworzy się choćby drobna szczelina, to wskutek wniknięcia do środka kamienia cieniutkiej warstewki powietrza mogą powstać zjawiska odbicia światła obniżające wartość diamentu (program uprawnienia budowlane na komputer). Obecność takich rys, powstałych wskutek uderzeń w czasie transportu rzecznego, stwierdza się nieraz u diamentów wydobywanych ze żwirów i piasków. Rysy te tworzą się często w sąsiedztwie wrostków obcych minerałów w diamencie.
Twardość. Diament jest najtwardszym minerałem.

Własność ta wpływa na jego wysoką cenę. W skali twardości Mohsa diament zajmuje najwyższe miejsce 10. Jest on około 150 razy twardszy od korundu, a około 1000 razy od kwarcu. Ta szczególna twardość sprawia, że noszony przez długie lata brylant nie ulega większym zmianom; jego krawędzie i naroża pozostają ostre, nie zmniejsza się również silny połysk uzyskany przez polerowanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Twardość diamentu na płaszczyznach sześcianu i dwunastościanu jest niższa niż na ścianach ośmiościanu; również płaszczyzny i krawędzie naturalne są twardsze od utworzonych sztucznie przez szlifowanie (uprawnienia budowlane). Doświadczeni szlifierze diamentów stwierdzili pewne różnice twardości diamentów, zależnie od ich pochodzenia. Według ich opinii diamenty brazylijskie, a także australijskie i pochodzące z Borneo, są twardsze od południowoafrykańskich; podobnie różnią się twardością diamenty pochodzące z różnych złóż afrykańskich.

Wyjątkowa twardość diamentu ma ogromne znaczenie dla stosowania go do celów przemysłowych. Stosowany jest ponadto w przyrządach do badania twardości. Jedynym materiałem, którym można szlifować diamenty jest proszek diamentowy. Ze względu jednak na wspomniane różnice twardości łatwo można uszkodzić wypolerowane już powierzchnie brylantów przez twardsze okruchy znajdujące się w proszku diamentowym. Z tego też względu szlifierze szczególnie uważnie wykonują szlif w ściśle określonym kierunku, zwłaszcza przy obróbce dużych, wartościowych kamieni (program egzamin ustny).

Szlifowanie

Pomimo swej twardości diament jest minerałem kruchym, nieodpornym na czynniki mechaniczne. Można go z łatwością sproszkować w moździerzu stalowym. Od czasów Pliniusza, który w swoim dziele Historia naturalis informował, że diamentu nie rozbije się nawet młotem, wierzono w jego odporność na działanie mechaniczne; spowodowało to zniszczenie niejednego cennego kamienia (opinie o programie). Na przykład w 1476 r. po bitwie pod Morat, znaleziono w namiocie Karola Śmiałego pokruszone diamenty, poddawane próbie rozbicia w celu przekonania się o ich prawdziwości.
Gęstość. Diament ma gęstość wynoszącą 3,47-3,55, średnio 3,52 g/cm3. Jej wartość zależy od ilości zawartych w nim wrostków, tworzących się równocześnie z kryształami diamentów lub starszych.

Są to wrostki grafitu, magnetytu, rutylu, ilmenitu, pirytu i innych minerałów, często widoczne dopiero przy znacznym powiększeniu. Nierzadko wrostkami są bardzo małe kryształy diamentu w postaci bezbarwnych i przezroczystych ośmiościanów i sześcianów lub drobniutkie kryształki cyrkonu w postaci wydłużonych słupków, zakończonych ścianami piramid. Wrostki zostały stwierdzone niejednokrotnie przy mikroskopowym badaniu diamentów (segregator aktów prawnych).
Oprócz wrostków powstałych w czasie wzrostu kryształu diamentu (wrostki syngenetyczne), w wielu diamentach zdarzają się wrostki, które dostały się do wnętrza wykształconych już kryształów przez drobne szczeliny i spękania (wrostki epigenetyczne).

Minerałami tworzącymi takie wrostki są głównie kwarc i tlenki żelaza (promocja 3 w 1). Wrostki o odmiennym współczynniku rozszerzalności cieplnej, np. wrostki cyrkonu czy kwarcu są niekorzystne, ponieważ mogą spowodować powstawanie spękań kamienia w czasie jego szlifowania. Czarne wrostki jubilerzy nazywają „węglami”.