Ziarna zaokrąglone

Na gotową izolację nakłada się najpierw warstwę zaprawy cementowej grubości 2,5 cm. Kruszywo powinno mieć ziarna zaokrąglone, najlepiej używać piasku przesianego przez odpowiednie sito. Na warstwie zaprawy układa się siatkę drucianą, końce drutów nie powinny wystawać poza warstwę zaprawy. Części siatki powinny zachodzić na siebie na szerokość co najmniej 10 cm i być powiązane drutem wiązałkowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Następnie, przed stwardnieniem ułożonej warstwy układa się drugą warstwę zaprawy grubości 2,5 cm i odpowiednio ją wygładza. Ilość cementu w zaprawie powinna wynosić ok. 300 kg/m³. Tego rodzaju warstwa stanowi ochronę stałą. Warstwę ochronną tymczasową wykonuje się w celu zabezpieczenia izolacji w czasie robót budowlanych (np. podczas wykonywania konstrukcji żelbetowej fundamentu). W tym przypadku warstwę ochronną można wykonywać bez siatki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Płyty betonowe, klinkier lub cegła na zaprawie. Warstwę ochronną z płyt betonowych zbrojonych lub niezbrojonych, klinkieru albo cegły dobrze wypalonej i odpornej na wilgoć układa się na wyrównanej warstwie zaprawy grubości co najmniej 2,0 cm. Warstwa zaprawy zabezpiecza przed wgniataniem płyt lub cegieł do warstwy izolacyjnej. Spoiny między płytami lub klinkierem powinny być szczelnie wypełnione zaprawą cementową i na zewnętrznej powierzchni starannie wyrównane (uprawnienia budowlane).

Można też spoiny wypełnić masą zalewową bitumiczną po uprzednim zagruntowaniu. Jeżeli spoiny wypełnia się zaprawą cementową, warstwę ochronną należy podzielić szczelinami dylatacyjnymi, tworząc pola o bokach 5-10 m (w zależności od przewidywanych wahań temperatury); szczeliny te wypełnia się masą zalewową bitumiczną.

Warstwa asfaltu lanego. Na gotową izolację nakłada się dwie warstwy papy bez powłoki w prostopadłych do siebie kierunkach, a następnie warstwę ochronną asfaltu lub mastyksu grubości 2,5 cm (program egzamin ustny).

Zasady przygotowania zapraw cementowych

Warstwa ochronna z asfaltu może służyć jednocześnie jako posadzka, np. na tarasach. Ma ona również tę zaletę, że sama w dużym stopniu stanowi izolację i to zarówno wodoszczelną, jak i przed szkodliwymi wpływami chemicznymi. W tym ostatnim przypadku składniki mineralne masy asfaltowej powinny być kwaso- odporne (np. bazaltowe, andezytowe lub krzemionkowe). Warstwy ochronnej z asfaltu nic należy stosować na powierzchniach o większych spadkach (opinie o programie).

Zasady przygotowania zapraw cementowych wodoszczelnych są omówione a tomie I Budownictwa ogólnego. Na podobnych zasadach opiera się również przygotowanie betonów wodoszczelnych. Wyprawy i betony wodoszczelne stosuje się tylko wówczas, gdy nie zachodzi obawa ich pęknięć, nawet włoskowatych, czy to na skutek nierównomiernego osiadania, czy też z powodu skurczu zapraw i betonów oraz jeżeli sposób ten jest uzasadniony ekonomicznie (segregator aktów prawnych).

Przy wykonywaniu wyprawy wodoszczelnej należy starannie oczyścić podłoże betonowe za pomocą szczotek, strumienia wody, piasku itp. Ponadto, ze względu na skurcz, należy przestrzegać, ażeby różnica ilości cementu w betonie podłoża i w wyprawie nie była zbyt duża. Do wyprawy na zwykłych betonach (o zawartości cementu ok. 300 kg/m³ wskazane jest z tego powodu stosować dwie warstwy, pierwszą nieco bardziej tłustą od betonu, np. o stosunku objętościowym składników 1:3, a drugą bardziej tłustą (1:2 lub 1:1). Powierzchnia wyprawy powinna być gładka (promocja 3 w 1). Największą gładkość uzyskuje się przez tzw. wypalanie, polegające na zacieraniu powierzchni stalowymi packami przy jednoczesnym posypywaniu cementem z bardzo dobrym piaskiem (1:1), a przy końcu zacierania tylko pyłem cementowym jednocześnie Skrapiając z kiści. Niestwardniałą wyprawę należy chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych i ciepłymi wiatrami oraz obficie skrapiać wodą w ciągu co najmniej tygodnia od chwili związania cementu.