Zmiany strukturalne bloków

Zmiany strukturalne bloków magnezjowo-betonowych przy wysokich temperaturach są uwarunkowane skurczem cementu peryklazowego (wskutek jego spiekania) i wzrostem objętości ziaren kruszyw (w wyniku utworzenia spineli i stałego roztworu spineli magnezjowych), wyrównujących skurcz cementu i utrudniających spiekanie betonu. Gwarantuje to stałość objętości betonu ogniotrwałego bloków w piecach przemysłowych i pozwala stosować go przy temperaturze do 1700°C (program uprawnienia budowlane na komputer).

Beton na spoiwie glinofosforanowym. Zawiera on biały elektrokorund (topiony tlenek glinowy) zaprawiony kwasem ortofosforanowym, wytrzymuje temperaturę do 1800°C, ma wysoką wytrzymałość i zaczyna być stosowany w przemyśle. Lekkie betony ognioodporne. Dzielą się one na termoizolacyjne o ciężarze objętościowym 600-f-1000 kG/m^s i konstrukcyjne (nie- zbrojone) o ciężarze objętościowym powyżej 1000 do 1500 kG/cm* i wytrzymałości na ściskanie do 250 kG/cm². W takich betonach jako spoiwo stosuje się cement portlandzki, cement glinowy lub szkło wodne, a jako kruszywo - keramzyt, spęczniony perlit lub wermikulit (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Betony ognioodporne stosuje się na fundamenty pieców przemysłowych, do nagrzewnic powietrza, pieców tunelowych do wypalania materiałów i wyrobów budowlanych, kominów, posadzek w pomieszczeniach, w których panuje bardzo wysoka temperatura itp. Według danych zjednoczeń „Sojuztiepłostroj” i „Tiepłomontaż” oraz innych organizacji budowlanych czas montażu urządzeń inżynieryjnych z ognioodpornych bloków betonowych i płyt żelbetowych zmniejsza się 3 do 4 razy, a koszt budowy o 20-40% (uprawnienia budowlane).

Konstrukcje betonowe

Konstrukcje betonowe i żelbetowe narażone na agresję chemiczną wykonuje się, niezależnie od zabezpieczenia ich powłokami przeciwkorozyjnymi (kitami, pokryciami, zaprawami itp.), z betonów o zwiększonej wytrzymałości lub z betonów specjalnych wykonanych na cemencie kwasood- pornym lub spoiwach polimerowych. Poniżej przytoczone są właściwości, jakie powinny cechować omawiane betony (na podstawie badań M. M. Subotkina i in.) (program egzamin ustny).

Betony na cementach powinny mieć dużą szczelność, zapewnioną przez niski współczynnik WIC (nie większy niż 0,40-0,45), wytrzymałość graniczną na ściskanie nie mniejszą niż 200 kG/cm², wodoszczelność - nie niżej W4 i zwiększoną odporność na rozciąganie. Betony na szkle wodnym powinny mieć ciężar objętościowy nie mniejszy niż 2000 kG/m³, wytrzymałość na ściskanie co najmniej 200 i na rozciąganie 20 kG/cm², przyczepność do stali i ceramiki 10 kG/cm², a do betonu zwykłego 5 kG/cm². Betony na bazie asfaltów ponaftowych powinny mieć graniczną wytrzymałość na ściskanie nie mniejszą niż 150 kG/cm² i wodochłonność nie większą niż 0,12% (opinie o programie).

Dodatki wprowadzane do mieszanki betonowej mogą być następujące:

• mineralne, zwiększające szczelność betonu i zmniejszające współczynnik filtracji, co jest celowe w budowlach podziemnych i masywnych przy stałym oddziaływaniu na nie wilgoci;
• chemiczne, sprzyjające powstawaniu w kamieniu cementowym nowych związków, zmieniających jego strukturę, jak również zmniejszających w znacznym stopniu współczynnik filtracji;
• organiczne powierzchniowo-czynne, uplastyczniające i zmniejszające wodożądność, wydzielanie się ciepła i skurcz, jak również zwiększające mrozoodporność i odporność betonu na powstawanie rys (segregator aktów prawnych);
• polimerowe, które zmieniając strukturę betonu i wypełniając jego pory polimerem, zmniejszają ścieralność i filtrację, a zwiększają graniczną rozciągliwość, odporność na powstawanie rys i adhezję (przyczepność) nowego betonu ze starym.

Dla ochrony zbrojenia przed korozją szerokość rozwarcia rys w betonie (bez naniesienia na nie powłok lakierniczych) powinna być nie większa niż 0,2 mm, a elementy sprężone konstrukcji dla środowisk silnie agresywnych powinny być obliczone według I i II kategorii odporności na powstawanie rys (promocja 3 w 1).